Το κείμενο που ακολουθεί, γράφτηκε και δημοσιεύτηκε τον Μάρτιο του 2008:
Τις μέρες αυτές έχει ενδιαφέρον να ξαναθυμηθεί κανείς την ατάκα ‘’αυτή είναι η Ελλάδα’’ του Κώστα Σημίτη και την απόλυτη ταύτιση απόψεων του Κώστα Καραμανλή – με άλλα λόγια αλλά το ίδιο νόημα – δηλαδή πως ‘’πρέπει να επανιδρυθεί το κράτος’’.
Παραμένουμε ασφαλώς τριτοκοσμικοί και ως εκ τούτου ευάλωτοι, την ώρα που ο ανταγωνισμός οργανώνεται μεθοδικά, διεκδικεί επιτυχώς τη μερίδα του λέοντος και πιέζει για όλο και μεγαλύτερη εκχώρηση των συμφερόντων μας.
Στα τελευταία τριάντα χρόνια, ζοριστήκαμε σαν λαός, σφίξαμε τα ζωνάρια (των πολλών κυρίως) και βελτιώσαμε σημαντικά τα οικονομικά μας μεγέθη. Παρά ταύτα, ως κράτος, παραμένουμε οργανωτικά απαράδεκτοι, δικαιώνοντας τον Χάρυ Κλίν που σατιρίζει την Ελλάδα ως μόνη Αφρικανική χώρα με λευκούς κατοίκους. Παρακολουθούμε επομένως έκπληκτοι (και κατ’ εξακολούθηση) το μεγάλο ψάρι να τρώει το μικρό χωρίς κανείς να αντιδρά και – κυρίως – να νοιάζεται.
Ας μη βιαστούμε βέβαια να κατατάξουμε τους εαυτούς μας στα μικρά, άρα αδικημένα ψάρια, γιατί στην κοινωνική όπως και διατροφική μας αλυσίδα υπάρχει πάντα ένα μικρότερο. Έτσι ο υπάλληλος της πολεοδομίας ‘’τρώγεται’’ και αυτός αλλά βρίσκει αν θέλει την τροφή του. Ο εφοριακός επίσης, ο γιατρός, ο δικηγόρος , ο έμπορος και πάει λέγοντας. Ψηφίζουμε βέβαια και εκλέγουμε -για να αντιδράσουν- κυβερνήσεις από κομματικούς σχηματισμούς που θριαμβολογούν για τις νίκες τους και υπόσχονται τα πάντα, χωρίς να σκέφτονται οι δυστυχείς, πως θα κληθούν να κυβερνήσουν δεμένοι χεροπόδαρα από εξωθεσμικά κέντρα εξουσίας που επί της ουσίας υπαγορεύουν κατά πως τα βολεύει τις εξελίξεις.
Το χειρότερο όμως από όλα, δεν είναι πως μας κυβερνούν εξωθεσμικοί. Χειρότερο είναι ότι σαν πολίτες δεν έχουμε την παραμικρή ιδέα ποιοι ακριβώς είναι αυτοί οι άνθρωποι.
Τα λεγόμενα ‘’μη εξουσιοδοτημένα κέντρα’’ παραμένουν στο μυαλό μας νεφελώδεις και συγκεχυμένες έννοιες, πράγμα που ευνοεί τις σκιαμαχίες μας και την αναζήτηση λύσεων που δηλώνουν καθαρά και ξάστερα την ανεπάρκεια της πολιτικής μας σκέψης.
Εξακολουθούμε ως εκ τούτου να αναζητάμε σωτήρες και δεν καταλαβαίνουμε ότι η θεραπεία της παθολογίας μας είναι συλλογική συνάμα δε και ατομική προσπάθεια που δεν την πραγματοποιούν ‘’χαρισματικοί’’, αλλά οι πολίτες που δεν υποκύπτουν στους πειρασμούς.
Παρατηρήστε την τραγελαφική -εν μια νυκτί- άνοδο του συνασπισμού, όπου ένα νέο (συμπαθές) φυσικό πρόσωπο ήταν αρκετό για να στραφούμε αγεληδόν σε χώρο που πλειοψηφικά απορρίπταμε και αυτός – εναγωνίως μέχρι πρόσφατα – προσπαθούσε να πιάσει ποσοστά που θα του επέτρεπαν να μπει στο κοινοβούλιο. Τι επί της ουσίας άλλαξε σε δυο εβδομάδες;
Σκέφτομαι πως αν δεν είχα άλλη επιλογή από το ‘’πάμε και όπου βγει’’ θα προτιμούσα χίλιες φορές την ουτοπία των δογματικών. Για να ζήσω ‘’φτιαγμένος’’ από τα ιδεοληπτικά μου ψυχοφάρμακα στο δικό μου κόσμο και να ελπίζω πως θα καλοπεράσω μετά θάνατο όταν η εργατική τάξη θα πάει στον παράδεισο.
Παρακολουθούμε λοιπόν ανυποψίαστοι και δεν μιλάμε όταν ο κύριος Γκαργκάνας δίνει συμβουλές για θυσίες που ο ίδιος και οι όμοιοι του δεν είναι διατεθειμένοι να κάνουν, παραμένουμε απαθείς όταν οι υπουργοί οικονομίας δεν τους τραβούν τα αυτιά, χτυπάμε χαζοχαρούμενα παλαμάκια όταν οι επαγγελματίες της εκάστοτε αντιπολίτευσης ‘’κατακεραυνώνουν’’ πάντα -και οποιαδήποτε- μεταβολή, δικαιολογούμε τους συνδικαλιστές που τιμωρούν το κοινωνικό σύνολο για να μην χαθούν τα ‘’κεκτημένα’’ τους.
Κεκτημένα εδώ που τα λέμε, που τις περισσότερες φορές δεν τα κέρδισαν με αγώνες -όπως μας διαβεβαιώνουν- αλλά εισπράχθηκαν χαριστικά στο κομματικό παρασκήνιο από πολιτικούς άρχοντες. ‘’Άρχοντες’’, άλλοτε ενδεείς και άλλοτε πονηρούτσικους, που το ενδιαφέρον τους, σε οτιδήποτε άλλο επικεντρωνόταν εκτός από να οργανωθεί αυτό το έρμο κράτος.
Την ίδια ώρα εμείς, αξιοποιούμε βεβαίως το απεργιακό τριήμερο. Δεν ξέρουμε ακριβώς γιατί γίνεται η απεργία αλλά την επικροτούμε και την στηρίζουμε ολόψυχα. Επ’ ευκαιρία όμως πεταγόμαστε κάπου να ξεσκάσουμε. Οι εκπρόσωποι μας χαίρουν της εμπιστοσύνης μας και θα διαχειριστούν για το κοινό καλό τα πράγματα. Όπως θα τα διαχειριστεί και η τράπεζα δηλαδή που ‘’με ένα τηλεφώνημα και χωρίς ταλαιπωρία’’, μας έδωσε το εκδρομοδάνειο να το φάμε και να πιούμε στην υγειά της.
Θυμηθείτε τώρα την εκπαιδευτική μεταρρύθμιση που όλοι απαιτούμε και όλοι απορρίπτουμε, την ασφαλιστική σιγουριά που χρειαζόμαστε αλλά μόνο για την πάρτη μας και ‘’έξω από το ΙΚΑ τους’’. Θυμηθείτε την αδιαφορία μας για τις συνέπειες από το κλείσιμο των δρόμων, τον ωχαδερφισμό για όσους έχασαν περιουσίες από τα σταματημένα ψυγεία ή τα χαμένα ηλεκτρονικά δεδομένα και όσους ξεπάγιασαν χωρίς ρεύμα στα γεράματα.
Αναλογιστείτε επίσης όσους στείλαμε στον αγύριστο από τα τρακαρίσματα στα σβησμένα φανάρια ή εκείνους που θα μείνουν ανάπηροι επειδή ‘’οι κοινωνικοί αγώνες έχουν θυσίες’’ κατά πως λένε όσοι πιπιλάνε χρόνια τώρα αυτή την καραμέλα.
Αφήστε λίγο ελεύθερη τη φαντασία σας να σκεφτεί και άλλες προεκτάσεις της καθημερινότητας μας. Εκατοντάδες. Και όση ώρα θα το κάνετε, μπορείτε να αναρωτηθείτε από πού προκύπτουν τα υπερκέρδη που ανακοινώνουν οι Ελληνικές τράπεζες.
Τι στην ευχή μας συμβαίνει λοιπόν;
Είμαστε όντως ικανοί για το καλλίτερο αλλά ταυτόχρονα και το χειρότερο;
Τι απέγινε η περίφημη ελληνική λεβεντιά; Η ελληνική παιδεία που πήγε και τρύπωσε; Ο ορθολογισμός και το κριτικό πνεύμα;
Τι συμβαίνει σε αυτόν τον -ανά τους αιώνες- υπερήφανο και απείθαρχο λαό;
Προτείνω, την επόμενη φορά που θα αγανακτήσουμε, να αγανακτήσουμε πρώτα με τον εαυτό μας. Να κάνουμε αυτοκριτική με ειλικρίνεια και -αν το καταφέρουμε – να στραφούμε και προς τους εκπροσώπους μας. Να τους διαλέξουμε προσεκτικά. Να τους ξεσκαρτάρουμε εισάγοντας εμείς -μιας και δεν το κάνουν τα ίδια τα κόμματα- απαιτήσεις ‘’προδιαγραφών’’.
Στη συνέχεια θα έχουμε την δυνατότητα να εξηγήσουμε πως πρέπει να εργασθούν όχι για να εξασφαλίσουν την επανεκλογή τους, αλλά για να δικαιώσουν την εκλογή τους. Η εκλογική νίκη, είτε προσωπική είτε κομματική, δεν μπορεί να είναι αυτοσκοπός. Η πρόοδος της Ελλάδας και η βελτίωση των άθλιων συνθηκών διαβίωσης του χειμαζόμενου λαού, είναι.