Τον Απρίλιο του 2010 φίλος δημοσιογράφος με πήρε τηλέφωνο με αφορμή την κρίση, όπως ήταν διαμορφωμένη εκείνη τη χρονιά. Είχε διαβάσει το βιβλίο μου (που ήταν αδιάβαστο στο ράφι του για 9 χρόνια) και ήθελε μια συνέντευξη. Παραθέτω το άρθρο του. Ίσως κάποιοι το βρουν ενδιαφέρον.
Η ‘’προφητεία’’ που επαληθεύτηκε.
Δέκα χρόνια πριν, το έτος 2001, ένας συμπολίτης μας έγραψε και εξέδωσε το πρώτο του βιβλίο. Είχε τον παράξενο τίτλο ‘’το δικό μας τέρας είναι ομορφότερο’’, και σαν θέμα του, την πολιτική πραγματικότητα, όπως αποτυπωνόταν εκείνη την εποχή.
Ο συγγραφέας, κατέγραψε και απέδωσε σατυρικά τις σκέψεις του, εισπράττοντας κολακευτικά εισαγωγικά σχόλια από τρείς γνωστούς ανθρώπους της πολιτικής που τον προλόγισαν. Και μάλιστα -πράγμα παράδοξο-, πολιτικούς που παρά την διαφορετική ιδεολογία τους, είδαν το βιβλίο του ιδιαίτερα θετικά. Αυτοί που προλόγισαν ήταν: ο Νικήτας Κακλαμάνης, ο Θάνος Μικρούτσικος και ο αείμνηστος Παναγιώτης Κοσιώνης.
Τα χρόνια πέρασαν και φθάσαμε στο σήμερα και σε όσα μας συμβαίνουν. Λίγο πολύ, σας είναι όλα γνωστά.
Ξαναδιαβάζοντας λοιπόν τις σελίδες του ‘’τέρατος’’, διαπιστώνουμε πως είναι γεμάτο προφητείες.
Υπάρχουν προφητείες στην εποχή μας; Θα αναρωτηθείτε.
Η απάντηση έρχεται μέσα από τα κείμενα και λέει ναι. Υπάρχουν.
Δεν θα σταθούμε σε πολλά παραδείγματα, γιατί είναι άφθονα και βρίσκονται σχεδόν σε κάθε σελίδα. Για την οικονομία, το ασφαλιστικό, την παιδεία, τις εργασιακές σχέσεις, τους μετανάστες και άλλα πολλά. Θα σας παραθέσουμε όμως ένα απόσπασμα που, εκτός των άλλων θα σας καταπλήξει, αφού ο συγγραφέας του Γιάννης Καφέζας, ούτε λίγο ούτε πολύ, περιγράφει στο έτος 2000, τι θα συμβεί στη Νέα Δημοκρατία δέκα ολόκληρα χρόνια αργότερα με την κόντρα Σαμαρά και Μπακογιάννη για την αρχηγία, που έληξε με νίκη του πρώτου.
Για να πιάσει ο σημερινός αναγνώστης επαφή, λέμε ότι ο Γιάννης Καφέζας με σατυρικό τρόπο στο βιβλίο του, κάνει αναδρομή στα γεγονότα που προηγήθηκαν του 2000, για τρείς τουλάχιστον δεκαετίες. Το απόσπασμα που θα διαβάσετε, αφορά την εποχή της πτώσης του Ανδρέα Παπανδρέου και της ανάληψης της εξουσίας από την Κυβέρνηση Μητσοτάκη. Διασκεδάστε διαβάζοντας και απαντήστε μόνοι σας στο ερώτημα. Υπάρχουν προφητείες στην εποχή μας;
Η σύνταξη του περιοδικού, βάζει σε παρένθεση τις έννοιες που υπονοεί ο συγγραφέας, ώστε το κείμενο να γίνει εύκολα κατανοητό.
Μικρά γαλάζια ανθρωπάκια
Ο κίνδυνος ξημέρωσε εντελώς ξαφνικά. Σαν ανεμοστρόβιλος σε Αμερικάνικη πολιτεία.
Εκεί που ήμασταν χαρά θεού, ο ουρανός συννέφιασε, ο ήλιος (ΠΑΣΟΚ) χάθηκε, και το σκοτάδι πήχτρα, μας ανάγκασε να ψάχνουμε πυρσούς (από το παλαιότερο σύμβολο της Ν.Δ)
Οι Έλληνες τρόμαξαν σαν τα μικρά στρουμφάκια που τα κυνηγούσε ο Δρακουμέλ (Μητσοτάκης). Κατάσταση έκτακτης ανάγκης που απειλούσε να σκορπίσει στους τέσσερις ανέμους, όσα με κόπο τόσο καιρό μαζεύαμε.
Ήταν ακριβώς τότε που έλαμψαν τα γνωστά προτερήματα της φυλής. Μπροστά στον κίνδυνο όπως σας είναι γνωστό, όλοι ενωμένοι, ξεχνάμε τις διαφορές μας και μονιάζουμε.
Πάνω κάτω όπως το ’40-41.
Ο Δρακουμέλ λοιπόν όπως θα θυμάστε, είχε πιάσει τον Μπάρμπα Στρούμφ (Ανδρέας Π.) από την ουρά και απειλούσε να τον φάει.
Η στιγμή δεν χωρούσε αναβολές. Έπρεπε κάτι να γίνει.
Τα στρουμφάκια έκαναν μια σύσκεψη.
‘’Να μαζευτούμε όλα μαζί, να πάμε στον Δρακουμέλ να του πούμε ότι είμαστε μαζί του γιατί βαρεθήκαμε δήθεν τον Μπάρμπα Στρούμφ. Θα τον ξεγελάσουμε, θα τον αποκοιμίσουμε και κάποια στιγμή που δεν θα προσέχει…..μπάμ, θα του τη σκάσουμε’’.
Έτσι και έγινε. Μέχρι και ο γκρινιάρης (Φλωράκης) συμφώνησε και τους ακολούθησε, παρόλο που στο δρόμο τράβαγε και ξανατράβαγε το κόκκινο σκουφάκι του, μουρμουρίζοντας συνεχώς: ‘’μου τη δίνει ο Δρακουμέλ’’.
Το σχέδιο ήταν απλό αλλά έξυπνο.
Στην αρχή βέβαια υπήρξαν κίνδυνοι. Ένας γέρο-στρούμφ, ο πιο ηλικιωμένος από όλους (Ξ. Ζολώτας) που ανέλαβε προσωρινά το κουμάντο, τα έκανε λίγο θάλασσα.
Μπέρδευε τα λόγια του, έλεγε άλλα αντί άλλων.
Ίσως από την ταραχή, ίσως από Αλτσάϊμερ, ίσως επειδή είχε την παράξενη συνήθεια να μιλάει ελληνικά στους Αμερικάνους και Αμερικάνικα στους Έλληνες. Δεν ξέρω.
Πάντως τα οικονομικά επιτεύγματα του στρουμφοχωριού κλονίστηκαν και το καλάθι της νοικοκυράς, άρχισε να αδειάζει επικινδύνως.
Για μια στιγμή, φάνηκε ότι ο Δρακουμέλ θριάμβευσε. Όταν απέκτησε την απόλυτη εξουσία, νόμισε ότι ήρθε η ώρα του.
Έπιασε το στυλό που του είχε χαρίσει η γάτα του η ψιψινέλ (Ντόρα) και έβαλε την πρώτη υπογραφή.
Πέρασαν δύσκολα χρόνια. Ο απαίσιος και σατανικός Δρακουμέλ, ξεκίνησε να βγάλει στο σφυρί το στρουμφοχωριό. Που σε πονεί και που σε σφάζει.
‘’Πόσο κοστίζει ο αλευρόμυλος’’;
‘’Πουλήστε τον’’.
‘’Πόσα μας μπάζει μέσα ο υδροηλεκτρικός σταθμός, έτσι που τον κατάντησε ο Μπάρμπα Στρούμφ’’;
‘’΄Χαρίστε τον’’.
‘’Πόσα μας έρχεται ο αραμπάς και τα κάρα της συγκοινωνίας’’;
‘’Ασύμφορον’’
‘’Διαλύστε τον’’.
Τέτοια πράγματα. Φρικτά.
Βλέπετε ο Δρακουμέλ, ήξερε από στρατηγικούς επενδυτές αλλά είχε άγνοια από στρατηγικούς συμμάχους, ήτανε σκράπας στα συνδικαλιστικά και είχε μεσάνυχτα από τις δυνατότητες που του έδινε ο εκλογικός νόμος του στρουμφοχωριού.
Περιττό να σας το πω γιατί θα το καταλάβατε ήδη, ήταν άσχετος και ως προς τον όρο timing. Ευτυχώς για τον Μπάρμπα Στρούμφ δηλαδή, γιατί ο Δρακουμέλ θα μπορούσε να τον έχει κάνει μια χαψιά.
Όμως τα στρουμφάκια δεν κοιμόντουσαν. Δούλευαν σκληρά, ακούραστα και μεθοδικά για τον Μπάρμπα Στρούμφ. Και κάποια στιγμή, εκεί που ο Δρακουμέλ δεν πρόσεχε, ο Χαχανούλης (Σαμαράς) που είχε αναλάβει Υπουργός Εξωτερικών, παρουσιάστηκε μπροστά του με μια τούρτα.
‘’Σεβάσμιε Δρακουμέλ’’ του είπε. ‘’Για να σε ευχαριστήσω που με έκανες υπουργό, σου έφερα αυτή την ωραία τούρτα. Την έφτιαξα με τα χεράκια μου’’.
Ο απαίσιος Δρακουμέλ πήρε την τούρτα και άρχισε να ξετυλίγει το κουτί.
Όλα τα στρουμφάκια κράτησαν την αναπνοή τους.
Και ξαφνικά….Μπάαααααααααμ!!!!!
Το τι πλάκα έγινε δεν λέγεται.
Ο Δρακουμέλ γεμάτος σοκολάτα και σαντιγί στα μούτρα, να στέκει κατάπληκτος. Τα στρουμφάκια να έχουν ξεκαρδιστεί στα γέλια. Η ψιψινέλ τρομαγμένη, να έχει σαλτάρει σε ένα δέντρο.
Πάνω στην αναμπουμπούλα, ο Μπάρμπα Στρούμφ μάζεψε όσες δυνάμεις του απόμεναν και κούτσα – κούτσα, πήρε τον Δρακουμέλ στο κυνήγι.
Λαχάνιασε βέβαια ο φουκαράς και κάπου εκεί, την ώρα που όλοι πανηγύριζαν στο στρουμφοχωριό, σταμάτησε να ξαποστάσει.
Καλή του ώρα.
Έτσι η Στρουμφίτα η καψερή (Δήμητρα) που αγαπούσε αγνά και απονήρευτα τον άντρα της τον Μπάρμπα Στρούμφ, απόμεινε μονάχη να κλαίει ορφανεμένη.
Έκλεισε την πόρτα της, σφράγισε το κατώφλι για να μην ξαναπεράσει κανείς και απομονώθηκε για πάντα από τα εγκόσμια.
Τα υπόλοιπα τα ξέρετε, γιατί είναι σχετικά φρέσκα και δεν χρειάζεται να σας τα πω. Ίσως μόνο, για όσους από εσάς είστε λιχούδηδες, θα έπρεπε να προσθέσω τη συνταγή της τούρτας που προσέφερε ο Χαχανούλης στον Δρακουμέλ. Αλλά δυστυχώς δεν την γνωρίζω και ο Χαχανούλης μάλλον δεν φαίνεται πρόθυμος να μας αποκαλύψει την τέχνη του.
Ή έστω, το τηλέφωνο του εργαστηρίου παραγωγής.
Παρηγορηθείτε πάντως γιατί όπως μαθαίνω, ετοιμάζει μια νέα τούρτα να προσφέρει.
Αυτή τη φορά στην ψιψινέλ.
Θα δούμε όμως όταν θα έλθει εκείνη η ώρα. (η ώρα όπως ξέρουμε ήρθε δέκα χρόνια αργότερα)
- Σημερινά γεγονότα σχετικά με θέματα οικονομίας, εργασίας, ανεργίας και πολλά άλλα, περιγράφονται στο βιβλίο σας πριν από δέκα χρόνια και σήμερα είναι επαληθευμένη πραγματικότητα. Θα χαρακτηρίζατε το βιβλίο σας προφητικό;
Ασφαλώς όχι. Δεν μας χρειάζονται προφητείες και προφήτες. Εξάλλου ουδείς προφήτης δεκτός εστίν εν τη πατρίδι αυτού. Μας φτάνει επομένως η αναλυτική, συνθετική και προοπτική δυνατότητα του νου μας. Θα έλεγα επομένως πως καθένας θα μπορούσε να το προβλέψει, αρκεί να σκεφτόταν ελεύθερα. Δυστυχώς, συχνά οι σκέψεις μας επηρεάζονται από τους πολιτικούς φανατισμούς. Φανατική όμως σκέψη, ίσον τυφλή σκέψη.
- Εντούτοις πολλοί πολιτικοί, αν όχι όλοι, μας έλεγαν όλα αυτά τα χρόνια πως δεν υπάρχουν προβλήματα. Γιατί για αυτούς δεν προέκυπτε αυτό που εσείς, δέκα χρόνια πριν, το θεωρήσατε αυτονόητο;
Όλα τα συμπτώματα τα απαραίτητα για μια σωστή διάγνωση, ήταν παρόντα από πάρα πολλά χρόνια. Θέλω να πιστεύω ότι τα έβλεπαν και οι πολιτικοί μας. Δεν είναι δυνατόν να είσαι πάνω στις γραμμές του τραίνου που έρχεται και να νομίζεις πως δεν θα σε πατήσει.
- Μα τότε τι έφταιξε; Τι εμπόδισε ώστε εν όψει του ‘’τραίνου’’, να παρθούν έγκαιρα τα αναγκαία μέτρα; Τι ώθησε τον τότε πρωθυπουργό να δηλώνει πως ‘’λεφτά υπάρχουνε’’;
Εύκολη απάντηση. Το πολιτικό κόστος έφταιξε. Και το βραχυπρόθεσμο πολιτικό κέρδος. Σκεφτόντουσαν όλοι πως όταν μιλάς για τα δύσκολα δεν είσαι αρεστός και ‘’χάνεις’’ πολιτικούς ‘’πόντους’’. Δεν μας έλεγαν λοιπόν παρά μόνο αυτό που θέλαμε να ακούσουμε. Επομένως και εμείς οι πολίτες δεν είμαστε αθώες περιστερές. Γιατί δεν φαντάζομαι πως θα μπορούσαμε να δηλώσουμε άγνοια. Ξέραμε καλά πως ζούμε με δανεικά. Ξέραμε πως είχαμε σημαντικό βαθμό συμμετοχής στο ξεχαρβαλωμένο κράτος. Δεν μιλάγαμε γιατί μας βόλευε. Ήμασταν ένοχοι, αλλά και κοντόφθαλμοι. Ελπίζαμε φυσικά πως στην ώρα της κρίσης, θα πλήρωναν τα σπασμένα ‘’οι άλλοι’’ και όχι εμείς.
- Εντούτοις στις δημοσκοπήσεις, είδαμε πως η μεγάλη πλειοψηφία του λαού, δήλωσε πως συμφωνεί με την ανάγκη να παρθούν σκληρά μέτρα.
Ναι. Βέβαια. Και την άλλη μέρα οι ίδιοι άνθρωποι, κατεβαίνουν σε απεργία. Αυτό που σας είπα λοιπόν. Ναι, συμφωνούμε, αλλά το μάρμαρο να το πληρώσουν ‘’οι άλλοι’’.
- Και τώρα τι γίνεται; Μια και οι ‘’προφητείες’’ σας επαληθεύτηκαν, τι βλέπετε στα χρόνια που έρχονται; Θα πτωχεύσουμε;
Ασφαλώς όχι. Το λέει η απλή λογική. Πτώχευση σημαίνει πως ο δανειστής σου, θα χάσει τα λεφτά του. Επομένως δεν μας θέλουν πτωχευμένους. Χρεωμένους μας θέλουν. Να στριμωχνόμαστε και να τους δίνουμε από το υστέρημα μας. Μπορείτε να το πείτε και αλλιώς. Θα είμαστε πτωχευμένοι στην ουσία, χωρίς όμως ταυτότητα.
- Θα πάμε στο νομισματικό ταμείο ή όχι;
Φυσικά και θα πάμε. Το διεθνές κεφάλαιο θα χρειαστεί σιγουριά για την επένδυση του. Ένα άγρυπνο μάτι πάνω μας. Θα πάμε, αφού πρώτα, για κάποιο διάστημα θα μας προετοιμάσουν. Με φόρους, μείωση μισθών, αφαίρεση κεκτημένων κλπ. ώστε να νοιώσουμε ‘’πόσο δύσκολα είναι τα πράγματα’’ και να το… καλοδεχτούμε. Στο διάστημα αυτό, θα μας διαβεβαιώνουν πως δεν θα υπάρξει ανάγκη να φτάσουμε εκεί. Είναι όμως δρομολογημένο.
- Δεν υπάρχει κάποια λύση;
Ασφαλώς. Σε λίγα χρόνια θα πάρουμε κάποια ανάσα. Όμως μπορούσαμε να μην φτάσουμε έως εδώ. Ο Σημίτης το κατάλαβε και το δήλωσε (αυτή είναι η Ελλάδα). Δεν τον άφησαν οι αρουραίοι του και το ‘’κοινωνικό’’ λαϊκίστικο ΠΑΣΟΚ, το οποίο -συχνά πυκνά- πετάει στα σύννεφα και κάνει μνημόσυνα με ξένα κόλλυβα.
Ο Καραμανλής επίσης, το κατάλαβε και το δήλωσε (χρειάζεται επανίδρυση του κράτους). Λογάριαζε χωρίς τον ξενοδόχο. Τους δικούς του αρουραίους από τη μια, και τους κομματικούς συνδικαλιστές από την άλλη. Ήταν αδύνατο να επιτύχει λοιπόν. Το ένα τρίτο από όσα μέτρα είδαμε έως σήμερα να έπαιρνε, θα τον έριχναν μέσα σε μια ώρα με πανελλήνια και καθολική κατακραυγή.
Απομένει να δούμε τι θα μπορέσει ο Παπανδρέου. Που είμαι σίγουρος πως έχει πάρει απόφαση και έχει βάλλει πλώρη για ΔΝΤ. Βλέπεις είναι και οι μπόσηδες που χτυπώντας την Ελλάδα ξέρουν πως κλονίζουν την Ευρωπαϊκή Ένωση. Η ‘’επιτυχία’’ λοιπόν του Παπανδρέου εξαρτάται από το πόσο εμείς οι Έλληνες έχουμε καταλάβει τι έφταιξε και πως δεν πάει άλλο. Αν το δούμε σαν ευκαιρία. Για να αποκτήσουμε οργανωμένο κράτος και συνειδητούς πολίτες. Για να σηκώσουμε κεφάλι. Διαφορετικά, ραγιάδες θα μείνουμε. Εδώ, μέσα στην Ελλάδα μας που για την ώρα θέλω να ελπίζω, δήθεν ‘’ανήκει στους Έλληνες’’.
- Μας λέτε δηλαδή πως τίθεται θέμα εθνικής κυριαρχίας;
Σας λέω πως από εμάς τους μικρούς, εκτός από το Ρωχάμη, κανένας άλλος δεν πήρε χρήματα από τις τράπεζες χωρίς να βάλει την υπογραφή του και να αφήσει υποθήκη το σπίτι του. Εάν δανειστείς και δεν είσαι σε θέση να πληρώσεις, το ‘’σπίτι’’ που λέγεται Ελλάδα σε ποιόν λέτε να ανήκει; Θα πληρώσουμε λοιπόν όσα σαν άφρονες δανειστήκαμε. Κάποια θα τα πληρώσουμε με χρήματα, και κάποια με σπαραγμό ψυχής.
- Και με τη Νέα Δημοκρατία τι γίνεται; Υπάρχει κόντρα χαχανούλη και ψιψινέλ;
Ένας δελφίνος, πάντα θα υπάρχει παντού. Στη Ν.Δ αυτή την ώρα είναι η Ντόρα, στο ΠΑΣΟΚ ο Βενιζέλος, στο συνασπισμό διάφοροι άλλοι. Δεν βρίσκεις κόμμα χωρίς φιλόδοξους. Φυσικό το βρίσκω. Συμβατό με τον παρόντα άνθρωπο και την σημερινή κοινωνία. Βρίσκεις όμως πολιτικούς, χωρίς επαφή με το αίσθημα της λαϊκής βάσης. Η λαϊκή βάση, αδιαφορεί για τις φιλοδοξίες του ενός και του άλλου. Να υπάρξει υπεύθυνο και δημοκρατικά οργανωμένο πολιτικό σύστημα επιθυμεί. Και να προκύψει οργανωμένο κράτος. Για να έχει ένα αίσθημα ασφάλειας για το αύριο των παιδιών μας, που σήμερα βολοδέρνουν στην αβεβαιότητα και περιφρονούν άδικα την πολιτική επιστήμη. Αυτή όμως δεν φταίει σε τίποτα αν οι άνθρωποι πολιτικοί, είναι αυτοί που είναι. Όταν η Ντόρα και ο Αντώνης, ο Γιωργάκης και ο Βενιζέλος κλπ. κλπ., το καταλάβουν αυτό, δεν θα υπάρξει πάλι πρόβλημα.
- Και ποιο είναι το αίσθημα της κομματικής βάσης στη ΝΔ;
Το αυτονόητο. Εδώ ο κόσμος χάνεται και….
Την παροιμία φαντάζομαι την γνωρίζετε. Ο κόσμος θέλει να δει αυτούς που θέλουν να τον εκφράζουν, ενωμένους και δυνατούς σαν γροθιά. Να ομονοούν και να εργάζονται για το κοινό καλό. Όχι να σφάζονται. Δεν το καταλαβαίνουν; Δεν μας εκφράζουν. Και εδώ που τα λέμε με το δίκιο μας, γιατί αν τα ‘’κεφάλια’’ ενός κόμματος, δεν πιάνουν τα σημάδια και τις απαιτήσεις των καιρών, τι προκοπή να περιμένεις από αυτούς;