Μέχρις πριν λίγες δεκαετίες, οι γνώσεις μας για την τεχνολογία που διέθεταν οι αρχαίοι πρόγονοι μας, ήσαν ελάχιστες. Έτσι, θεωρούσαμε πως οι διακρίσεις τους αφορούσαν την φιλοσοφία, την αστρονομία, την φυσική και τα μαθηματικά ή την ιατρική του Ιπποκράτη.
Ευτυχώς, σήμερα τα πράγματα αλλάζουν με γοργό ρυθμό. Μπορούμε μάλιστα να τεκμηριώσουμε με επιστημονικό τρόπο την άποψη πως όχι μόνο υπήρχε υψηλού επιπέδου τεχνολογική πρόοδος αλλά και ότι η χρονολόγηση πηγαίνει πάρα πολύ πίσω, βαθειά μέσα στο χρόνο, στην αχλή του μύθου και της ‘’προϊστορίας’’.
Μένουν, υποθέτω, πάρα πολλά να ανακαλυφθούν ακόμα και είναι σίγουρο πως θα μας ξαφνιάσουν.
Από την σελίδα αυτή θα παρουσιαστούν αρκετά χαρακτηριστικά αποδεικτικά στοιχεία από τα ήδη διαθέσιμα. Για την ώρα αρχίζουμε με τους Σπαρτιάτες.
Ο πολύ γνωστός Αμερικανός πυρηνικός φυσικός και καθηγητής μεταλλουργίας Dr. Lyle Borst, επισκέφθηκε το έτος 1961 την Σπάρτη και ζήτησε από τους εκεί αρχαιολόγους να δει δείγματα οβολών από το Ηραίον ( ναός και θησαυροφυλάκιο της αρχαίας Σπάρτης). Η ανάλυση τους του έδειξε κάτι ιδιαίτερα εντυπωσιακό. Οι Σπαρτιάτες δεν χρησιμοποιούσαν απλό σίδηρο αλλά σίδηρο εμπλουτισμένο με άνθρακα σε ποσοστό 0,2 έως και 0,8%.
Με άλλα λόγια ένα κράμα που σήμερα είναι γνωστό σαν χάλυβας.
Κατά την δήλωση του καθηγητού στους New York Times, για τα δεδομένα εκείνης της εποχής αυτό ισοδυναμούσε με την κατοχή ατομικής βόμβας, αφού οι θώρακες τους άντεχαν τα χτυπήματα από τα χάλκινα και σιδερένια ξίφη Περσών, Μήδων και Σακών ενώ τα σπαθιά τους διαπερνούσαν πιο εύκολα τις πανοπλίες των εχθρών τους.
Η σπουδαιότητα αυτής της αποκάλυψης γίνεται μεγαλύτερη, αν αναλογιστούμε πως ακόμα και κατά τον 19ο αιώνα, το σιδηρομετάλλευμα έμπαινε σε κάμινο τήξεως. Στη συνέχεια ο παραγόμενος σίδηρος (σκληρός αλλά εύθραυστος χυτοσίδηρος), έπρεπε να καθαριστεί από την μεγάλη ποσότητα άνθρακος που περιείχε και είχε χρησιμοποιηθεί σαν καύσιμη ύλη όταν τον έλιωναν. Χρειαζόταν λοιπόν μια ακόμα διαδικασία όπου με παροχή οξυγόνου και ισχυρή θέρμανση καιγόταν ο άνθρακας και έμενε μόνο ο καθαρός σίδηρος. Τέλος στην επόμενη φάση έπρεπε να προστεθεί συγκεκριμένη ποσότητα άνθρακα, ώστε να διαθέτει ο παραγόμενος χυτοχάλυβας την επιθυμητή σκληρότητα. Αυτή η διαδικασία ήταν πολύπλοκη και πολυδάπανη και γι’ αυτό το κόστος των χαλύβδινων προϊόντων υψηλό.
Γνώριζαν άραγε οι Σπαρτιάτες περισσότερα από όσα οι Ευρωπαίοι του 19ου αιώνα; 
