Όσα ακολουθούν, υπήρξαν η μικρή εισαγωγή του πρώτου βιβλίου που εξέδωσα.
Δώδεκα χρόνια αργότερα και ενώ μεσολάβησαν τόσα και τόσα στην πατρίδα, ισχύουν στο ακέραιο. Διαβάστε όμως και κρίνετε το εσείς .
Το βιβλίο αυτό γράφτηκε τυχαία.
Ξεκίνησε λίγο καιρό πριν από τις βουλευτικές εκλογές του Απριλίου 2000.
Δυο τρείς μήνες.
Κάποιο βράδυ που χρειαζόμουν επειγόντως δικλείδα ασφαλείας και εκτόνωση.
Στην αρχή με σκοπό ένα άρθρο για τις τοπικές εφημερίδες.
Έπειτα μου ξέφυγε, κατρακύλησε. Χωρίς να καταλάβω πως, βγήκε αυτό που βγήκε.
Ίσως γιατί ο ισόβιος αρχισυντάκτης της οικογένειας, η γυναίκα μου, στις πρώτες κιόλας σελίδες σχολίασε: ‘’δεν ξέρω αν πρέπει να γελάσεις ή να κλάψεις’’.
Η πολιτική σήμερα δεν ξέρω τι είναι.
Νομίζω, αφελώς μάλλον, πως ξέρω ‘’τι δεν είναι’’.
Αυτό που δεν είναι προσπάθησα να περιγράψω.
Και ενώ τα πράγματα τα βρίσκω σοβαρά, με κανένα τρόπο δεν μπορούσα ‘’σοβαρά’’ να τα αντιμετωπίσω.
Όπως λοιπόν αυθόρμητα έβγαινε, έτσι και αποτυπώθηκε, μερικώς, σε αυτό το βιβλίο.
Προέκυψε σάτιρα; Πολιτική ειρωνεία; Ανορθόδοξη και μελαγχολική μελέτη της τρέχουσας ‘’Δημοκρατίας’’ μας ή μια ενστικτώδης προσπάθεια επιβίωσης δια της ατυχούς μίμησης του οικείου, γνωστού στους Έλληνες από παλιά, ‘’Αριστοφανικού’’ τρόπου;
Αυτοσαρκασμός ίσως και κριτική του πολίτη μέσα μου που, στην μερίδα που του έπεφτε, όφειλε να προσπαθήσει περισσότερο και δεν το έκανε; Ή μήπως μια σκληρή παραδοχή για την πραγματική μας ποιότητα; Για τον θεο-διάολο μέσα μας; Ομολογία ενοχής και ‘’αστείο’’ μοιρολόι για τις δυνατότητες μας που δεν ανθίζουν;
Όπως και να είναι, δεν διαθέτω άλλα περιθώρια για ‘’αποδιοπομπαίους τράγους’’. Στων Ελλήνων τις κοινότητες, για το δικό μου τουλάχιστον ‘’λευιτικό’’, συλλογική και ατομική ευθύνη στήνουν γαϊτανάκι. Πιασμένες χέρι χέρι κάνουν τσαλιμάκια αντικριστά. Φιγούρες και λικνίσματα, κορδέλες και τσακίσματα, ενώ βαράν τα ντέφια τους, χτυπάν τα παλαμάκια τους και τα κουδουνάκια τους.
Και με ξαγρυπνάνε οι αθεόφοβες!
Αλλά και τον ύπνο τον φοβάμαι. Γιατί αν με πετύχει κουρασμένο και με πάρει, βλέπω εφιάλτες.
Παλιότερους και νεώτερους.
Τον Τρικούπη βλέπω, τον Μεγαλέξαντρο, το Σωκράτη, το Ρήγα το Βελεστινλή, το Μακρυγιάννη το στρατηγό. Να μου κουνάει απειλητικά τη χατζάρα και να ωρύεται: ‘’Δεν ντρέπεσαι να κοιμάσαι μωρέ;’’
……………………………..
‘’Όταν το πρόσωπο του τέρατος δεν σε τρομάζει πλέον, σημαίνει ότι έχεις αρχίσει να του μοιάζεις’’.
Τα παραπάνω λόγια αποδίδονται στο Μάνο Χατζηδάκη. Όσο έγραφα, τόσο τα λόγια αυτά μου στριφογύριζαν στο νου.
Αναρωτιέμαι ακόμα γιατί.
Η απάντηση ίσως βρίσκεται στα κομματάκια ενός πάζλ.
Βρίσκονται σκόρπια γύρω μας. Εδώ και χρόνια.
Καθένα μόνο του δεν μας θυμίζει τίποτα. Παρεκτός και αρχίσεις να τα ταιριάζεις.
Το τελευταίο κομμάτι αναγνώστη, αφήνω να το προσθέσεις εσύ.
Εύχομαι να τρομάξεις πολύ.
Όσο τρόμαξα εγώ, και ακόμα περισσότερο.