Μια κήλη για να δημιουργηθεί χρειάζεται μια ”πύλη εξόδου”. Ένα άνοιγμα δηλαδή στο μυϊκό ιστό από τον οποίο είναι σχηματισμένο το κοιλιακό μας τοίχωμα. Από το άνοιγμα αυτό θα περάσει κάποιο εσωτερικό όργανο (επίπλουν*, έντερο, ακόμα και στομάχι) και θα σχηματισθεί μια επώδυνη διόγκωση.
Κάποια από τα ‘’ανοίγματα’’ αυτά τα έχουμε εκ κατασκευής ενώ άλλα προκύπτουν μετά από χειρουργικές επεμβάσεις και τραυματισμούς που προκαλούν χαλάρωση μιας περιοχής του κοιλιακού μας τοιχώματος.
Η πιο συνηθισμένη μορφή είναι η βουβωνοκήλη (εικόνα). Αφορά περισσότερο άνδρες και δημιουργείται μέσα από ένα ‘’άνοιγμα’’ που λέγεται βουβωνικός πόρος. Το άνοιγμα αυτό χρησιμεύει αφενός για να περνά ο σπερματικός σωλήνας, αφετέρου για να κατέρχονται από την κοιλιά στο όσχεο οι όρχεις στην εμβρυϊκή μας ηλικία.
Στις γυναίκες περισσότερο συχνή είναι η μηροκήλη (και αυτή εντοπίζεται στην βουβωνική περιοχή). Η εμφάνιση μηροκήλης ευνοείται από την χαλάρωση των κοιλιακών τοιχωμάτων αλλά και την πίεση που ασκείται στις εγκυμοσύνες.
Βουβωνοκήλες και μηροκήλες αποτελούν το 75% περίπου του συνόλου των περιπτώσεων ενώ διάφορες άλλες κοίλες (ομφαλοκήλη, κήλη της μέσης γραμμής, μετεγχειρητικές κοιλιοκήλες) μπορεί να παρουσιασθούν.
Πως αντιμετωπίζονται
Οι κήλες δεν είναι επικίνδυνες για τη ζωή μας. Μπορούν να χαρακτηρισθούν ‘’ενοχλητικές καταστάσεις’’ διότι προκαλούν μικρούς ή μεγαλύτερους πόνους.
Όμως σε μια κήλη που αφέθηκε να μεγαλώνει πολύ, μπορεί κάποια στιγμή να παγιδευτεί περιεχόμενο από τα εσωτερικά όργανα και να μην μπορεί να επιστρέψει στη φυσική θέση του. Την κήλη αυτή την λέμε μη ανατασσόμενη.
Για να καταλάβετε τι συμβαίνει σε μια τέτοια περίπτωση, μπορείτε να κάνετε το εξής: Ανοίξτε την παλάμη και βάλτε το χέρι σας στην τσέπη. Βγάλτε το και ξαναβάλτε το μια δυο φορές. Είναι εύκολο. Τώρα βάλτε το στην τσέπη, σφίξτε την παλάμη σε γροθιά και προσπαθήστε να τραβήξετε το χέρι. Θα διαπιστώσετε πως δεν βγαίνει, ή έστω, είναι αρκετά δύσκολο.
Εάν τώρα σε μια μη ανατασσόμενη κήλη υπάρξει και διακοπή της κυκλοφορίας του αίματος, τότε τα πράγματα γίνονται σοβαρά διότι θα προκύψει νέκρωση και θα έχουμε σοβαρό κίνδυνο για τη ζωή.
Η αντιμετώπιση μιας τέτοιας κατάστασης (που ονομάζεται περίσφιγξη), είναι μόνο χειρουργική και μάλιστα επείγουσα.
Στο παρελθόν (και δυστυχώς σε σημαντικό βαθμό και στο παρόν), οι κήλες χωρίς περίσφιγξη αντιμετωπίζονταν με ζώνες. Αυτό για πολλούς λόγους είναι λάθος. Εν τούτοις πολλοί άνθρωποι αποφεύγουν την οριστική λύση από φόβο, επιφυλάξεις και άγνοια των κινδύνων.
Όμως μια κήλη, είναι προτιμότερο να την πάτε εσείς στο χειρουργείο παρά ‘’να σας πάει αυτή’’.
Η θεραπεία εκλογής λοιπόν, είναι μόνο χειρουργική. Αποσκοπεί στην διόρθωση των ανατομικών βλαβών και αδυναμιών του τοιχώματος. Γίνεται ανάταξη της κήλης, επιστροφή του περιεχομένου της μέσα στο κήτος της κοιλιάς και ενίσχυση των κοιλιακών τοιχωμάτων του ασθενούς για να μην έχουμε υποτροπή.
Η σύγχρονη τεχνολογία οδήγησε στην αντιμετώπιση της κήλης με χρήση νέων μεθόδων και τεχνικών και καινούργιων υλικών. Έτσι αναπτύχθηκαν μέθοδοι με ελάχιστο έως ανύπαρκτο πόνο για τον ασθενή, γρήγορη μετεγχειρητική κινητοποίηση και ταχύτατη επιστροφή σε κανονικούς ρυθμούς ζωής χωρίς καθυστέρηση.
Η χρήση συνθετικών μη απορροφήσιμων ή ημιαπορροφήσιμων πλεγμάτων μπορεί να οδηγήσει τον ασθενή στο σπίτι του, χωρίς πόνο, μέσα σε λίγες ώρες μετά το χειρουργείο.
* Το επίπλουν είναι πτυχή του περιτοναίου που καλύπτει τα έντερα. Το περιτόναιο είναι ο υμένας που καλύπτει τα σπλάχνα. Οι Έλληνες στην δημοτική γλώσσα αποκαλούν το επίπλουν μπόλια, πάνα ή ποδιά και τυλίγουν με αυτό την πλάτη του οβελία.