Πρόκειται για την μεγαλύτερη επιδημία που γνώρισε ποτέ η ανθρωπότητα. Μια συνήθεια που οδηγεί σε εξάρτηση όπως τα ναρκωτικά και θανάτους από νοσήματα όπως
η αποφρακτική πνευμονοπάθεια,
η χρόνια βρογχίτιδα,
ο καρκίνος του πνεύμονα και πολλών άλλων οργάνων,
η αθηρωμάτωση των αγγείων,
το έμφραγμα του μυοκαρδίου
και πλήθος ακόμα παθήσεων για τις οποίες υπάρχουν σαφέστατες επιστημονικές αποδείξεις αλλά και μεγάλη άγνοια των καταναλωτών του καπνού.
Ο καπνιστής δεν επιβαρύνει μόνο τον εαυτό του αλλά και τους άλλους, κυρίως δε τα παιδιά.
Η έκθεση στον καπνό μέσα στο σπίτι είναι η δεύτερη μετά την ατοπία (δηλαδή αλλεργία) αιτία που αποτελεί μείζονα παράγοντα κινδύνου για το παιδικό άσθμα. Επίσης, η έκθεση στον καπνό του τσιγάρου στην ενδομήτρια ζωή και η έκθεση τους πρώτους λίγους μήνες της ζωής ιδιαίτερα, φαίνεται να είναι παράγοντας κινδύνου για την ανάπτυξη άσθματος.
Στατιστικά αποδείχτηκε ότι τα παιδιά γονιών που καπνίζουν,
έχουν πολύ περισσότερα προβλήματα με βρογχόσπασμο,
λοιμώξεις του κατώτερου αναπνευστικού και
άσθμα,
σε σύγκριση με παιδιά γονέων που δεν καπνίζουν.
*
Η πιο σημαντική βλάβη από τον καπνό έχει να κάνει με τον καρκίνο του πνεύμονα. Η συσχέτιση τους επισημάνθηκε για πρώτη φορά τη δεκαετία του 1940 και στην συνέχεια τεκμηριώθηκε με επιδημιολογικές έρευνες.
Περίπου το 85% των περιπτώσεων του καρκίνου του πνεύμονα αφορά σε καπνιστές ή πρώην καπνιστές. Η ομάδα μελέτης καρκίνου του πνεύμονα του Εδιμβούργου, ανέφερε ότι σε σύνολο 3070 νέων περιπτώσεων, μόνο οι 74 (2%) δεν υπήρξαν ποτέ στην ζωή τους καπνιστές.
Ο κίνδυνος εμφάνισης του καρκίνου σχετίζεται:
με τον αριθμό των τσιγάρων που έχει καπνίσει το άτομο,
την ηλικία έναρξης του καπνίσματος και
τη χρονική διάρκεια της συνήθειας.
Η πιθανότητα ενός καπνιστή να εμφανίσει καρκίνο του πνεύμονα είναι 1015 φορές μεγαλύτερη από την πιθανότητα κάποιου που δεν έχει καπνίσει ποτέ και ο κίνδυνος γίνεται 20-25 φορές μεγαλύτερος όταν η κατανάλωση τσιγάρων ξεπερνά το ένα πακέτο την ημέρα.
Επίσης απαιτούνται 15 χρόνια αποχής για να προσεγγίσει ο πρώην καπνιστής τον κίνδυνο κάποιου που δεν έχει καπνίσει ποτέ.
Τα παραπάνω δεν επιδέχονται αντιρρήσεις και βέβαια υποδεικνύουν ξεκάθαρα ότι υπάρχει επείγουσα ανάγκη να αναπτυχθούν πολλές πρωτοβουλίες όσον αφορά την καταπολέμηση του προβλήματος και την αντιμετώπιση αυτής της εξάρτησης.
Ο εξαρτημένος θα πρέπει να αντιμετωπίζεται ως ασθενής που χρειάζεται βοήθεια και ο ειδικός που οφείλει να του την παρέχει δεν είναι άλλος από τον ιατρό του, στο πλαίσιο μια κοινωνικής πρόνοιας καθοδηγούμενης από τολμηρές πολιτικές αποφάσεις.
Δείτε και :
Κάπνισμα και δεδομένα από την στατιστική Π.Ο.Υ
Οι βλαπτικές ουσίες του τσιγάρου
ΑπάντησηΑκύρωση απάντησης