Αυτό που σου συνέβη δεν το περίμενες με τίποτα. Ήσουν μια χαρά χθες το βράδυ. Διασκέδασες με την παρέα, γύρισες αρκετά νωρίς στο σπίτι και έπεσες για ύπνο.
Ξύπνησες ξεκούραστος και εκεί που πήγες να σηκωθείς –ξαφνικά και απρόσμενα- όλα χάθηκαν. Ο κόσμος στριφογύριζε σαν σβούρα και εσύ δεν ήξερες που βρισκόσουν.
Σε έπιασε πανικός. Προσπαθείς απεγνωσμένα να καταλάβεις τι συμβαίνει. Θέλεις να σηκωθείς αλλά δεν μπορείς γιατί πας να πέσεις. Πάντα προς την ίδια μεριά.
Είναι πιθανό ότι νοιώθεις ναυτία. Σου έρχεται να κάνεις και εμετό. Αισθάνεσαι εντελώς ανήμπορος. Νοιώθεις ότι χρειάζεσαι βοήθεια.
Η περιγραφή αυτή δεν είναι φανταστική. Την καταθέτουν οι άνθρωποι που έστω για μια φορά βίωσαν ένα επεισόδιο ιλίγγου.
Σε μερικές περιπτώσεις τα πράγματα γίνονται δυσκολότερα. Στην επιμονή τους να σηκωθούν, μερικοί θα πέσουν, κινδυνεύοντας να τραυματιστούν. Αν καταφέρουν να ηρεμίσουν και να παραμείνουν ακίνητοι, σε λίγο (όχι πάντα) θα βελτιωθούν. Τι όμως είναι αυτό που τους συμβαίνει;
Ο ίλιγγος δεν είναι πάθηση των ημερών μας. Απασχολεί τον άνθρωπο από τα αρχαία χρόνια. Τον αναφέρει ο Ησύχιος ο Αλεξανδρεύς τον 5ο μετά Χριστό αιώνα αλλά και πολύ-πολύ νωρίτερα ο Νίκανδρος ο Κολοφώνιος (ιλιγγιάν δε εστί το σκοτοδινιάν) και ο Ιπποκράτης, ο Γαληνός και άλλοι.
Δεδομένου πως ο ίλιγγος είναι σύμπτωμα και όχι νόσος, χρειάζεται να θυμόμαστε πως υπάρχουν διάφορες αιτίες που τον προκαλούν. Άλλες εύκολες και απλές στην αντιμετώπιση, άλλες δύσκολες ή και επικίνδυνες για τη ζωή.
Ανάλογα με την αιτιολογία του, ο ίλιγγος διακρίνεται σε περιφερικό και κεντρικό. Ένας ωτολόγος (ΩΡΛ) εξετάζει κυρίως τις περιφερικές αιτίες, ενώ ο νευρολόγος ασχολείται με τις κεντρικές.
Απαραίτητη συχνά είναι η στενή συνεργασία και των δυο, πιθανώς δε και άλλων ιατρικών ειδικοτήτων. Για παράδειγμα μερικές φορές, η συνεργασία με έναν ψυχίατρο ή με έναν οφθαλμίατρο, μπορεί να οδηγήσει στη σωστή διάγνωση.
Δείτε και: