Πολλά ζώα, έχουν αντίληψη του γεωγραφικού πλάτους (δηλαδή πόσο πάνω ή κάτω βρίσκονται από τον Ισημερινό).
Το καταφέρνουν έχοντας αίσθηση της έντασης του μαγνητικού πεδίου της γης, που αυξάνει όσο πλησιάζουμε στους πόλους. Όμως το γεωγραφικό μήκος, δηλαδή την απόσταση από τον πρώτο μεσημβρινό (που κατά συνθήκη περνάει από το αστεροσκοπείο του Γκρίνουιτς), πιστεύαμε έως πρόσφατα πως δεν μπορούν να το υπολογίσουν.
Σήμερα ξέρουμε πως οι χελώνες Caretta – caretta, μόλις βγουν από το αυγό, μπορούν να προσανατολίζονται και ως προς το μήκος, πιθανόν χρησιμοποιώντας την γωνία με την οποία το μαγνητικό πεδίο, διαπερνά την επιφάνεια της γης.
Η ικανότητα αυτή, που αποδείχτηκε με πειράματα στο πανεπιστήμιο της Βόρειας Καρολίνας, προφανώς αφορά και πολλά άλλα ζώα και υφίσταται από τα πανάρχαια χρόνια. Από τον άνθρωπο, η δυνατότητα αυτή που είναι απόλυτα αναγκαία στην ναυσιπλοΐα, αποκτήθηκε μετά το 1710, από τον Άγγλο ωρολογοποιό John Harrison.
Ιδού λοιπόν ότι μια άλλη μορφή ζωής προηγήθηκε εφευρετικά του ανθρώπου και μάλιστα κατά εκατομμύρια χρόνια. Κατά τα λοιπά επιμένουμε να θεωρούμε τους εαυτούς μας κορυφαίους στην πυραμίδα των έμβιων όντων, αντιμετωπίζοντας κάθε είδος ζωής κάτω (;) από εμάς με απίστευτο συχνά τρόπο.
Για παράδειγμα, το Μάρτιο του 2010 βρέθηκε στο παλαιό λιμάνι της Μυκόνου μια βαριά τραυματισμένη χελώνα. Στο ιατρείο που την μετέφεραν διαπίστωσαν πως 2 μεγάλα καρφιά είχαν καρφωθεί σκόπιμα στο κεφάλι της. Από κάποιον κορυφαίο στην ιεραρχία !!. Στο άτυχο ζώο έγινε ευθανασία.