Διδάσκει η ιστορία;
Το έτος 1857 με έδρα τη Σύρο, και την επωνυμία «Ελληνική Ατμοπλοΐα», ιδρύθηκε η πρώτη ατμοπλοϊκή Εταιρία της Ελλάδος.
Η εταιρεία μετέτρεψε την γολέτα ‘’ΑΙΓΑΙΟΝ’’ σε ατμοκίνητη ενώ ναυπήγησε και δύο καινούργια ατμόπλοια, τα ΙΡΙΣ και ΚΑΡΤΕΡΙΑ.
Τα ιδρυτικά της κεφάλαια ανέρχονταν σε 2.000.000 δραχμές.
Από τις μετοχές της εταιρείας το 50% περίπου, κατείχαν το Κράτος και η Εθνική Τράπεζα.
Το Κράτος παρείχε κάθε δυνατή υλική και ηθική βοήθεια. Εκτός από τη οικονομική ενίσχυση που έφθασε τα 53 εκατομμύρια, έδωσε την εγγύησή του στους δανειστές, προνομιακή αντιμετώπιση της εργασίας της επιχειρήσεως και διάφορες ατέλειες.
Σε λίγο χρόνο από τη σύσταση της εταιρίας , αποκτήθηκαν τέσσαρα ακόμη σκάφη. Το «Βασιλεύς Όθων», το «Βασίλισσα Αμαλία», καθώς και τα ελικοκίνητα, «Επτάνησος» και «Βυζάντιο».
Τα ακτοπλοϊκά αυτά σκάφη εκτελούσαν ταχυδρομική κυρίως υπηρεσία και μεταφορά επιβατών, μεταξύ λιμένων του ελευθέρου τότε Ελληνικού Βασιλείου και των υπόδουλων ακόμα ελληνικών περιοχών.
Μέχρι το έτος 1875, το σύνολο των πλοίων της εταιρίας έφτασε τα 14 σκάφη, μερικά εκ των οποίων άρχισαν τα ταξίδια τους μέχρι την Τεργέστη και την Κωνσταντινούπολη.
Δυστυχώς όμως παρά τη συνεχή οικονομική και άλλη ενίσχυση του Κράτους, οι εργασίες της Εταιρίας αυτής δεν πήγαιναν καλά. Ο τουρισμός βέβαια ήταν ανύπαρκτος τότε και οι μετακινήσεις των φτωχών κατοίκων περιορισμένες.
Εντούτοις κυρίαρχο ρόλο έπαιζε η ανάμιξη στα πράγματα της Εταιρίας της εκάστοτε κυβέρνησης. Οικονομικά άστοχα, ρουσφετολογικά και με τη λογική του βολέματος.
Πλήθος αχρήστων υπαλλήλων, σωρεία δωρεάν εισιτηρίων για υμετέρους, άσκηση πολιτικής με ξένα κόλλυβα. Το αποτέλεσμα ήταν φυσικά οι δυσβάστακτες επιβαρύνσεις της Εταιρίας.
Για αυτούς τους λόγους, το 1892 ήρθε η ώρα διάλυσης της Εταιρίας.
Το θυμήθηκα ακούγοντας τον Αλέξη. Με άλλα λόγια ‘’μέσα από τις λέξεις’’ έφθασα τόσα χρόνια πίσω.
Δεν γνωρίζω αγαπητοί φίλοι αν οι εργαζόμενοι διαμαρτυρήθηκαν σε συλλαλητήριο κατά του καρτέλ που ‘’έριξε τα πλοία στα βράχια’’.
Δεν γνωρίζω επίσης αν προχώρησαν σε κατάληψη αυτών των πλοίων και αν τα μετέτρεψαν σε ‘’πειρατικά’’.
Είμαι όμως βέβαιος ότι εκείνοι που βρίσκονταν στην τότε αντιπολίτευση, κατακεραύνωσαν τους σύγχρονους τους κυβερνήτες ως αποκλειστικά υπεύθυνους.
Παραβλέποντας ασφαλώς πως οι ίδιοι αυτοί πίεζαν για προσλήψεις, αυξήσεις μισθών, μειώσεις εργατοωρών, παροχή δωρεάν εισιτηρίων, επιδομάτων λογιών – λογιών και ότι άλλο ”φιλολαϊκό” βάζει ο νους σας.
Φυσικά το ίδιο θα γινόταν και αν οι αντιπολιτευόμενοι κυβερνούσαν και οι κυβερνώντες βρίσκονταν στην αντιπολίτευση. Δεν αμφιβάλλω.
Όμως έκτοτε πέρασαν 120 χρόνια. Οι καιροί άλλαξαν. Τα πράγματα επίσης.
Τα πολιτικά πράγματα ειδικότερα, δεν κυριαρχούνται πλέον από τυχοδιωκτισμό, ωφελιμισμό, οπορτουνισμό και όποιο άλλο ‘’ισμό’’ και οι ξεγάνωτοι τενεκέδες απουσιάζουν από το σημερινό πολιτικό σκηνικό.
Τα σκέφτομαι όμως όλα αυτά και αντί να παίρνω κουράγιο, ‘’με πιάνει μια μελαγχολία’’. Τι στην ευχή συμβαίνει;
Να υποθέσω ότι μπορώ να ελπίζω ή όχι;