Αν ρωτήσουμε κάποιον ποιες ρευματικές παθήσεις γνωρίζει, θα απογοητευτούμε από τις απαντήσεις που θα πάρουμε γιατί δηλώνουν πολύ μεγάλη άγνοια. Η ενημέρωση του κοινού γύρω από τις ρευματικές παθήσεις είναι ιδιαίτερα φτωχή.
Υπάρχουν σχεδόν διακόσια είδη ρευματικών παθήσεων αλλά ελάχιστες από αυτές είναι γνωστές. Ακόμα και σε (μη ειδικούς) επαγγελματίες υγείας.
Πέρα από αυτό, υπάρχουν και δυστυχώς επικρατούν, αρκετές λαθεμένες ιδέες γύρω από το μεγάλο αυτό γνωστικό αντικείμενο και έτσι, τελικά, έχουμε σημαντικά και δυσάρεστα επακόλουθα όπως η καθυστερημένη διάγνωση και η λιγότερο αποτελεσματική αντιμετώπιση αυτής που θα μπορούσαμε.
Ένας ρευματικός ασθενής που θα διαγνωσθεί καθυστερημένα, θα έχει ήδη υποστεί -εκτός από όσα σε σωματικό επίπεδο υποφέρει- την λαθεμένη αντιμετώπιση από την οικογένεια, τον κοινωνικό περίγυρο και συχνά τον ασφαλιστικό φορέα και τον εργοδότη του.
Μύθος πρώτος: τα ρευματικά τα παθαίνουν οι ηλικιωμένοι
Πολύ διαδεδομένη αντίληψη. Πολλοί είναι αυτοί που πιστεύουν ότι: ‘’Οι νέοι δεν πάσχουν από αρθριτικά και ρευματικά. Αυτά εμφανίζονται μόνο στις μεγάλες ηλικίες και είναι πρόβλημα των ηλικιωμένων’’.
Ψέμα. Στην πραγματικότητα, καμία ηλικία δεν είναι εκτός πιθανότητας ανάπτυξης μιας ρευματικής πάθησης. Μπορούμε να πούμε μάλιστα ότι οι σοβαρότερες ρευματικές ασθένειες όπως είναι αυτές που καλούνται αυτοάνοσες και εκείνες που λέγονται ορο-αρνητικές σπονδυλαρθρίτιδες, αφορούν πιο συχνά τα νεαρά και μέσης ηλικίας άτομα ενώ μπορούν να προσβάλλουν και παιδιά.
Μύθος δεύτερος: Τρεις όλες και όλες είναι αυτές οι αρρώστιες, ‘’αρθριτικά’’, ‘’ρευματικά’’, ‘’νευροαρθριτικά’’.
Μακάρι τα πράγματα να ήσαν τόσο απλά. Όμως, όπως ήδη είπαμε, η αλήθεια είναι ότι οι ρευματικές παθήσεις είναι σχεδόν διακόσιες. Μπορεί να είναι οξείες, υποτροπιάζουσες και χρόνιες. Ο ασθενής, λαμβάνοντας υπόψη τα παραπάνω, πρέπει να καταλάβει πως γιατροί άλλων ειδικοτήτων πλην της ρευματολογίας δεν είναι αρμόδιοι για να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα τους κατά τον καλλίτερο δυνατό τρόπο.
Μύθος τρίτος: ‘’δεν είναι δα και καμιά σοβαρή αρρώστια’’
Δεν είναι έτσι τα πράγματα. Κάποιες μπορεί να είναι ελαφρές, κάποιες βαρύτερες και κάποιες άλλες πολύ σοβαρές.
Μπορεί ο κόσμος να πιστεύει το αντίθετο (και πολύ συχνά να αδικεί τον άρρωστο σε οικογενειακό, κοινωνικό, ασφαλιστικό και εργασιακό επίπεδο όπως είπαμε ήδη) αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι μερικές από τις παθήσεις αυτές (πχ ερυθηματώδης λύκος και αγγειίτιδες) δεν μπορούν με κανένα τρόπο να αγνοηθούν γιατί αποτελούν απειλή ακόμα και για τη ζωή του ασθενούς.
Σήμερα με τα νεότερα θεραπευτικά μέσα, τις αντιμετωπίζουμε μεν επιτυχώς, ελέγχουμε την δραστηριότητα τους και μειώνουμε σημαντικά τα συμπτώματα αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι παύουν να υφίστανται και να αποτελούν πρόβλημα για όποιους το αντιμετωπίζουν.
Μύθος τέταρτος: ‘’Ο ρευματικός ασθενής πρέπει να μάθει να ζει με τον πόνο του’’
Έχει επικρατήσει στο κοινό η άποψη ότι για την αντιμετώπιση των ρευματικών παθήσεων δεν υπάρχουν θεραπευτικές δυνατότητες. Δεν είναι αλήθεια. Ο ασθενής δεν είναι καταδικασμένος να υποφέρει σαν τον Άτλαντα.
Η Αλήθεια είναι ότι δεν υπάρχει οριστική ίαση για τις περισσότερες από αυτές (χρόνιες δηλαδή καταστάσεις), αλλά αυτό αφορά ένα πλήθος ακόμα από τις διάφορες παθήσεις του ανθρώπου (υπέρταση, διαβήτης, καρδιαγγειακές παθήσεις κλπ.) και κανένας δεν θα ισχυριστεί ότι δεν αντιμετωπίζονται επιτυχώς.
Ο ρευματικός ασθενής μπορεί να αντιμετωπιστεί με επιτυχία, να μειώσει ικανοποιητικά τους πόνους, να βελτιώσει την λειτουργική του ικανότητα και να ελέγξει την μελλοντική εξέλιξη της πάθησης του. Όλο που χρειάζεται είναι ο ειδικός, και αυτός είναι ο ρευματολόγος.
δείτε και:
”Αρθριτικά”; Δεν είναι όλα ίδια.
Τι ακριβώς είναι η υδροθεραπεία;
Πως χρησιμοποιούμε τα ιαματικά νερά
Θεραπευτικές ενδείξεις λουτροθεραπείας. Πότε και που ωφελούν.
Κάνει να πάω στα μπάνια; Ενδείξεις και Αντενδείξεις Λουτροθεραπείας.
Λουτροθεραπεία – Η Ελληνική πραγματικότητα