Ο σημερινός άνθρωπος θεωρεί αυτονόητο, ότι ο Σ. διαβήτης δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια ακόμα αρρώστια από αυτές που μας απασχολούν, σε κάθε περίπτωση όμως, μια αρρώστια για την οποία υπάρχει θεραπεία.
Λίγο πολύ, όλοι έχουν ακούσει για τις ενέσεις με ινσουλίνη (τύπος Ι ή και ΙΙ) και όλοι σχεδόν γνωρίζουν πως υπάρχουν και από το στόμα χορηγούμενα φάρμακα (τύπος ΙΙ), που λύνουν το πρόβλημα.
Όμως τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά, γιατί:
η ρύθμιση δεν είναι πάντα εύκολη,
οι στερήσεις είναι δυσβάστακτες,
οι ενέσεις ινσουλίνης δεσμευτικές,
οι επιπλοκές επικίνδυνες και
η ζωή του διαβητικού, συχνά συντομευμένη.
Βέβαια, όσοι πάσχουν σήμερα, δύσκολα θα θυμηθούν πως 95 χρόνια πριν από τούτη τη στιγμή, το άκουσμα ‘’νεανικός διαβήτης’’ σήμαινε σίγουρο θάνατο, μια και όσοι είχαν την ατυχία να πάσχουν (τύπος Ι), δεν είχαν τρόπο διαφυγής.
Δεν γνωρίζαμε βλέπετε τίποτα τότε περί ινσουλίνης.
Εντούτοις τα πράγματα άλλαξαν. Με την αφοσίωση κάποιων ερευνητών, την παρατηρητικότητα κάποιων άλλων και –δυστυχώς- την θυσία χιλιάδων σκύλων, κουνελιών και ποντικιών, που έχασαν την ζωή τους μέχρι σήμερα.
Το σωτήριο έτος 1922.
Η ιστορία της ινσουλίνης άρχισε το 1869 με ένα φοιτητή ιατρικής στο Πανεπιστημίου του Βερολίνου. Τον έλεγαν, Paul Langerhans και ήταν ο πρώτος που εντόπισε άγνωστες μέχρι τότε συστάδες (clusters) κυττάρων, σε μικροσκοπικές τομές παγκρέατος. Αργότερα οι συστάδες αυτών των κυττάρων ονομάστηκαν νησίδια.
Ο ρόλος τους διαπιστώθηκε 32 χρόνια αργότερα (1901), όταν ο Eugene Lindsay Opie (Johns Hopkins Hospital) διαπίστωσε ότι ο διαβήτης συνδέεται με τα νησίδια του Langerhans, αφού η καταστροφή τους οδηγούσε στην εμφάνιση της νόσου.
Είχαν προηγηθεί (1889), οι γιατροί Oscar Minkowski και Joseph von Mering οι οποίοι αφαίρεσαν το πάγκρεας από ένα σκύλο για να μάθουν τι ρόλο έπαιζε στη διαδικασία της πέψης. Μετά από αυτό, διαπίστωσαν ότι τα ούρα του σκύλου περιείχαν πολύ μεγάλη ποσότητα σακχάρου. Έτσι συμπέραναν ότι το πάγκρεας συνδέεται με το μεταβολισμό των υδατανθράκων και πως θα πρέπει να σχετίζεται με τη νόσο του διαβήτη.
Σήμερα ξέρουμε ότι τα νησίδια του Langerhans (Langerhans’ islets) παράγουν και εκκρίνουν (μεταξύ άλλων), την ορμόνη ινσουλίνη, η οποία μέσω των αιμοφόρων αγγείων οδηγείται απ’ ευθείας στο αίμα.
Την εποχή εκείνη αυτό δεν ήταν γνωστό.
Μέχρι το 1921 μεσολάβησαν αρκετοί ακόμα ερευνητές. Εξ αυτών πρέπει να μνημονευτεί ο Nicolae Paulescu (καθηγητής Ιατρικής και Φαρμακευτικής στο Βουκουρέστι). Ήταν ο πρώτος που προσπάθησε να απομονώσει από το πάγκρεας την ουσία, που όπως υπέθετε, δρούσε επί των υδατανθράκων. Παρά το ότι τα κατάφερε, δεν έκανε κλινικές εφαρμογές.
Ένα χρόνο αργότερα, ο Καναδός χειρούργος Frederick Banting και ο φοιτητής βοηθός του Charles Best, μετά από μαραθώνιο πειραματισμών κατάφεραν να απομονώσουν την isletin (έτσι ονόμασαν τότε την ινσουλίνη).
Την εφάρμοσαν σε άνθρωπο (το 14χρονο διαβητικό Leonard –Lenny- Thompson, που βρισκόταν σε κώμα), αλλά υπήρξαν έντονες αλλεργικές αντιδράσεις.
Ο βιοχημικός James Collip εργαζόμενος νυχθημερόν για 12 ημέρες, κατάφερε να παράγει απαλλαγμένη από προσμίξεις ινσουλίνη. Την χορήγησαν και πάλι στον Lenny.
Και το θαύμα έγινε
Ο Leonard –Lenny- Thompson ήταν ο πρώτος ασθενής με νεανικό διαβήτη που έζησε.
Ο νεαρός Leonard πριν και μετά την ινσουλίνη
##
ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΜΕ ΕΝΑ ΝΕΟ ΘΑΥΜΑ;
Θα μπορούσαμε εύκολα να πούμε πως μέχρι σήμερα, αντιμετωπίζουμε τον Σακχαρώδη διαβήτη συμπτωματικά και όχι αιτιολογικά. Δηλαδή στο αποτέλεσμα και όχι στην αιτία.
Τώρα τα πράγματα μοιάζει να αλλάζουν.
Η Sanofi-Aventis και η Cure DM Group Holdings, αναπτύσσουν από κοινού μια νέα ουσία που αποδείχτηκε στο εργαστήριο πως είναι αναγεννητική των κυττάρων Langerhans.
Πρόκειται για το ανθρώπειο πεπτίδιο Pancreate που με αυτή την ιδιότητα, θα αποκαθιστά την ικανότητα του παγκρέατος των διαβητικών ασθενών για παραγωγή ινσουλίνης και άλλων παγκρεατικών ορμονών, τόσο στον διαβήτη τύπου 1 όσο και στον διαβήτη τύπου 2.
Η ουσία που αναπτύσσεται στα εργαστήρια της Sanofi, είναι η πρώτη που θα οδηγεί σε ρύθμιση μέσω αναγέννησης.
Όπως ανακοινώθηκε, στο δεύτερο μισό του 2014 προγραμματίζεται να ξεκινήσουν μελέτες φάσης Ι.
Το πάγκρεας στον διαβήτη
Για να γίνει περισσότερο κατανοητή η σημασία αυτής της εξέλιξης, πρέπει να ξέρουμε ότι:
Τόσο στον διαβήτη τύπου Ι, όσο και στον διαβήτη τύπου ΙΙ, υπάρχουν πολύ λίγες νησιδιακές δομές (νησίδια Langerhans), ώστε να παράγουν επαρκή για τις ανάγκες του οργανισμού ινσουλίνη.
Τα νησίδια είναι πολύπλοκα πολυκυτταρικά οργανίδια. Περιέχουν τα ινσουλινοπαραγωγά βήτα-κύτταρα και τέσσερις ακόμα τύπους κυττάρων, που παίζουν το δικό τους ρόλο στη διατήρηση φυσιολογικών επιπέδων γλυκόζης.
Η αποκατάσταση επομένως λειτουργικά ικανών νησιδίων, έχει εξαιρετική σημασία για τη διόρθωση των διακυμάνσεων της γλυκόζης αίματος που παρατηρείται στον διαβήτη.
Ας σημειωθεί τέλος ότι η αποκατάσταση νησιδίων Lagerhans μέσω επίδρασης ουσιών με αναγεννητική ικανότητα, έχει παρατηρηθεί και μετά από χορήγηση φυτικών σκευασμάτων (φυτικών φαρμάκων), της παραδοσιακής ιατρικής.
Δείτε και:
Σακχαρώδης διαβήτης. Το φάρμακο που μεγαλώνει στην αυλή μας