Ο νεαρός κύριος, είκοσι δυο ετών αν καλοθυμάμαι, ήλθε στα εξωτερικά ιατρεία του μεγάλου νοσοκομείου, ημέρα εφημερίας.
Τον βασάνιζε ένας βήχας και πυρετός.
Στην αρχή πονούσα και στα πλευρά είπε, και έδειξε δεξιά και πίσω στην πλάτη. Αλλά μου πέρασε. Τώρα δεν πονάω αλλά μουσκεύω στον ιδρώτα γιατρέ.
Από πότε άρχισαν όλα αυτά, τον ρώτησα.
Εδώ και 15 ημέρες. Έχω ξανάρθει στο νοσοκομείο. Πριν μια εβδομάδα. Ένας γιατρός που με είδε, μου έδωσε φάρμακα και είπε σε 7 ημέρες να επιστρέψω. Είπε πως είχα ακροαστικά.
Πράγματι, ο νεαρός μας φίλος, φοιτητής στο πανεπιστήμιο, έπαιρνε αμοξικιλλίνη. Όμως, όπως φάνηκε στην εξέταση, δεν τον βόηθησε.
Όποια και αν ήταν η αιτία, είχε προχωρήσει και ο ασθενής, στο δεξιό ημιθωράκιο είχε συλλογή υγρού που αποδείχθηκε και ακτινολογικά.
Ξαφνιάστηκε που άκουσε πως θα τον κρατήσω μέσα. Πήγε κάτι να μουρμουρίσει αλλά δεν του άφησα περιθώριο.
Φίλε, θα χρειαστείς εντατική ενδοφλέβια θεραπεία και καθημερινό έλεγχο. Θα γίνει επίσης παρακέντηση αύριο, να δούμε τι είναι αυτό το υγρό.
Έδειξε κατανόηση.
Λίγη ώρα αργότερα, προβληματισμένος, ήταν στο θάλαμο, περιμένοντας να ξημερώσει για να αρχίσουν οι εξετάσεις του.
Το άλλο πρωί, στην επίσκεψη, οι φοιτητές που έκαναν την εκπαίδευση τους πήραν ιστορικό και, όταν φτάσαμε και στο κρεβάτι του, του έκανα παρακέντηση.
Στο δεξιό ημιθωράκιο για να πάρω το υγρό.
Το αποτέλεσμα με ξάφνιασε. Περίμενα ένα θολερό υγρό και αντί για αυτό, βγήκε αίμα. Μπόλικο αίμα που σήμαινε ότι η πλευριτική συλλογή ήταν αιμορραγική.
Στην επιστήμη μας αυτό κάτι σημαίνει. Ανάλογα το είδος του υγρού και οι διαγνωστικές σκέψεις. Άλλες για το εξίδρωμα, άλλες για το διίδρωμα, άλλες για αίμα και άλλες για πύον.
Άρχισα την κουβέντα με τους φοιτητές μου. Το περιστατικό του νεαρού ήταν μια ευκαιρία και για μάθημα.
Στο μεταξύ γεμίζαμε μπουκαλάκια για το εργαστήριο. Κάθε υποψία και το μπουκαλάκι της.
Τελειώνοντας, αναρωτήθηκα αν όλα είχαν γίνει καλώς. Μήπως ξέχασα κάτι.
Γύρισα στους φοιτητές μου και ρώτησα: ‘’κάτι ξέχασα, σπάνιο αίτιο βέβαια αλλά πρέπει να μην το παραβλέψουμε. Ξέρει κανείς σας τι μπορεί να είναι’’.
Η ερώτηση ήταν ρητορική βέβαια, μόνο για να πάρω την αφορμή να αναφέρω και τον μελιταίο (μελιταίος πυρετός ή πυρετός της Μάλτας).
Το συζητήσαμε για λίγο, ρωτήσαμε και τον ασθενή μας αν είχε κάποια επαφή με πηγή μόλυνσης, και στείλαμε ένα ακόμα μπουκαλάκι για εξέταση, πριν πάμε στο επόμενο κρεβάτι.
‘’Πλευριτικό υγρό – έλεγχος για βρουκέλλωση’’
Τρείς ώρες αργότερα, μια από τις μικροβιολόγους μας, μια συμπαθέστατη χοντρούλα, ανέβαινε λαχανιάζοντας τα σκαλοπάτια έως τον δεύτερο όροφο, φέρνοντας τα νέα.
Πού το βρήκες αυτό, ρώτησε όταν με είδε. Ο ασθενής αυτός έχει μελιταίο. Δεν έχω ξαναδεί βρουκέλλα σε πλευριτικό υγρό.
Έδειξα στην συνάδελφο τον νεαρό ασθενή μας και ξαναρώτησα όσα έπρεπε για να ανακαλύψω την πηγή της μόλυνσης.
Όλες όμως οι προσπάθειες ήσαν μάταιες. Ο φοιτητής μας δε είχε σχέσεις με επαρχία, δεν έπινε άβραστο ή μη παστεριωμένο γάλα, δεν έλαβε πεσκέσι με φρέσκια φέτα από κάποιο χωριό.
Παραδέχθηκα ότι δεν βγαίνει άκρη και τα παράτησα.
Ξεκίνησε η κατάλληλη θεραπεία και, λίγες ημέρες αργότερα ο ασθενής, σαφέστατα βελτιωμένος και απύρετος, πήρε εξιτήριο και έφυγε για να συνεχίσει στο σπίτι την θεραπεία.
Πέρασαν δυο τρείς μήνες, ίσως περισσότερο. Τον είχα ξεχάσει ώσπου ένα πρωί, νάσου τον μπροστά μου.
Γιατρέ με θυμάσαι; Ρώτησε.
Ασφαλώς και σε θυμάμαι, τι κάνεις; Είσαι καλά τώρα έτσι;
Καλά είμαι και σας ευχαριστώ. Ήρθα σήμερα να σε βρω γιατί θυμήθηκα κάτι. Με ρώταγες και με ξαναρώταγες τότε αλλά δεν μπόρεσα να σε βοηθήσω. Ξέρεις, είχαμε πάει με τους συμφοιτητές μου μια εκδρομή. Σε ένα χωριό, καθίσαμε κάτω από τον πλάτανο για καφέ. Εκεί μάλλον την έπαθα.
Δηλαδή; Ρώτησα.
Να, είχαν σφάξει ένα ζωντανό και το είχαν κρεμασμένο στο κλαρί. Με ρώτησαν αν ήθελα να φουσκώσω το τομάρι για να το κάνουνε ασκί.
Σταμάτησε και το σκέφτηκε λίγο. Το πλήρωσα ακριβά αυτό έ γιατρέ; Για ένα τομάρι, πήγα να χάσω … το τομάρι μου.
δείτε και: