Η νεαρά νοσοκόμος, μπήκε πρωί – πρωί στο γραφείο των εξωτερικών παθολογικών ιατρείων και με πλησίασε.
Γιατρέ μου, θέλω μια χάρη. Εσύ είσαι υπεύθυνος σήμερα έτσι δεν είναι;
Δεν ήταν ανάγκη να ρωτήσει, ήταν σίγουρο πως είχε φροντίσει να μάθει από πριν, χρειαζόταν όμως μια προεισαγωγή. Να μου το φέρει με το μαλακό.
Ήξερε πως αυτό που ήθελε δεν ήταν απλά δύσκολο. Έφθανε να γίνει σχεδόν αδύνατο.
Για να βάλεις άρρωστο στην πανεπιστημιακή κλινική, έπρεπε αληθινά να το έχει ανάγκη. Βλέπεις, κάθε μέρα το ίδιο πρόβλημα είχαμε. Συρροή ασθενών και λίγα τα διαθέσιμα κρεβάτια.
Έτσι το ‘’ξεσκαρτάρισμα’’ ήταν αυστηρό και χρειαζόταν εμπειρία και προσοχή. Προτεραιότητα είχε το επείγον, το σοβαρό, αυτό που ήθελε άμεση φροντίδα.
Αδελφή, απάντησα. Άσε τις μαλαγανιές και μπες γρήγορα στο ψητό. Ένα πράγμα μόνο μην ζητήσεις, να εισάγω άρρωστο χωρίς σοβαρό πρόβλημα. Ξεκινάω εφημερία με ελάχιστα κρεβάτια σήμερα.
Όχι – όχι γιατρέ μου, βιάστηκε να με διαβεβαιώσει. Έχει πρόβλημα. Την έστειλαν εδώ με παραπεμπτικό από το νοσοκομείο του νησιού.
Λένε πως είναι…, κάτσε να δεις… ,
Έβγαλε το παραπεμπτικό και μου το έδωσε, συμπληρώνοντας την μισοτελειωμένη κουβέντα της:
‘’λένε πως είναι Hodgkin. Θα μου κάνεις τη χάρη έ γιατρέ μου’’;
Γυναίκα είναι;
Η αδελφή έγνεψε καταφατικά. Γυναίκα γιατρέ μου.
Καλώς, φέρε τη μέσα να την δω. Να σχηματίσω γνώμη και βλέπουμε.
Βγήκε για λίγο στο διάδρομο και επέστρεψε με την μαυροφόρα και μαντηλοφορεμένη ασθενή της και μια νεαρά κυρία που δήλωσε πως ήταν κόρη της.
Στο μεταξύ είχα διαβάσει το παραπεμπτικό. Όντως προερχόταν από νοσοκομείο ενός μεγάλου μας νησιού.
Λεμφαδενικό block στην βουβωνική χώρα – πιθανό λέμφωμα, ήταν η διάγνωση. Χρήζει νοσηλείας σε αιματολογικό κέντρο.
Βάλαμε την γυναίκα να ξαπλώσει.
Εξήντα, εξήντα πέντε ετών θα ήταν. Δύσκολο να καταλάβεις ακριβώς, όταν είναι αγρότες δουλεμένοι.
Της σηκώσαμε τα ρούχα. Πράγματι, στην ρίζα του αριστερού ποδιού, υπήρχε ένα μόρφωμα. Όμως, παρά τον προσεκτικό έλεγχο, δεν έβρισκα άλλη περιοχή με διογκωμένους λεμφαδένες. Ούτε και διογκωμένο σπλήνα.
Προχώρησα να ελέγξω μασχάλες και τράχηλο. Βγάλε τη ζακέτα και τη μαντήλα που φοράς κυρά, είπα.
Η γυναίκα έβγαλε τη μαντήλα και εγώ έμεινα να την κοιτάζω άναυδος.
Και δεξιά και αριστερά, τώρα που φαίνονταν τα ξεσκέπαστα μαγουλά της, είχαν βαθιές και μεγάλες γρατσουνιές.
Το μυαλό γύριζε γρήγορα.
Η ηλικία, η καταγωγή, η μαντήλα, οι γρατσουνιές, η απόμακρη έκφραση της. Τι ήθελαν να μου πουν όλα αυτά;
Πήρα παράμερα την κόρη της και τότε μόνο πρόσεξα πως φόραγε και αυτή μαύρα.
Τι της συνέβη; Έκλαιγε για κάποιο λόγο; Πέθανε κάποιος;
Σκοτώθηκε ο αδελφός μου γιατρέ μου. Σε τροχαίο πριν δέκα ημέρες. Από τότε ούτε τρώει ούτε πίνει. Μόνο κλαίει και τον φωνάζει.
Η περιγραφή ήταν ξεκάθαρη. Και αν είχα κάποιες επιφυλάξεις, έφυγαν και αυτές.
Έφερα στο νου την εικόνα. Τη γυναίκα που είχα μπροστά μου, να οδύρεται, να χτυπιέται, να τεντώνεται και να μαζεύεται ξανά, να σφίγγεται και να ουρλιάζει σαν βαριά πληγωμένο ζώο.
Έριξα μια ακόμα ματιά στο μόρφωμα για το οποίο την είχαν στείλει. ‘’Λέμφωμα’’.
Αυτό δεν ήταν λεμφαδένες ούτε λέμφωμα.
Ακούστε, είπα, η ασθενής έχει ανάγκη άμεσης εισαγωγής. Όχι όμως στο δικό μας νοσοκομείο.
Πρόλαβα με μια χειρονομία τις διαμαρτυρίες.
Προσέξτε, η γυναίκα πρέπει αμέσως να χειρουργηθεί. Δεν έχει λέμφωμα. Έχει περισφιγμένη κήλη. Εδώ δεν εφημερεύει χειρουργική κλινική.
Θα πάτε τρία τετράγωνα πιο κάτω. Το Ιπποκράτειο έχει μεγάλη εφημερία, θα την φροντίσουν.
Έτσι και έγινε.
Έμαθα πως όλα στην αρχή πήγαν καλά.
Τρείς μέρες αργότερα όμως, παρουσίασε επιπλοκή. Μεγάλη πνευμονική εμβολή είπαν. Βαριά κατάσταση.
Έφυγε δυο εικοσιτετράωρα αργότερα και πήγε κατευθείαν στο παιδί της.
Δεν είναι λογικό, ούτε μπορώ να το στηρίξω με επιχειρήματα, αλλά κάτι μέσα μου, μου λέει στα σίγουρα πως το θέλησε. Από την ώρα που έχασε το παιδί της, το ζήτησε με όλη της την ψυχή και της δόθηκε.
Ζητήσατε και ευρήσετε, κρούσατε και ανοιγήσεται υμίν.
Έτσι δεν είναι ;