Γιατί ο … χοντρός, είναι …. χοντρός;
Μα, φυσικά γιατί τρώει πολύ και παίρνει πάμπολλες θερμίδες θα λέγατε.
Και αυτές οδηγούν σε λίπος που αποθηκεύεται σε μορφή κυττάρων στις λιπαποθήκες του οργανισμού. .
Έτσι γίνεται ένας βαρύς και νωθρός άνθρωπος, ο οποίος όχι μόνο δεν γυμνάζεται αλλά με τον καιρό, ούτε καν κινείται επαρκώς.
Του λείπει η θέληση να στερηθεί το πολύ φαγητό, να κάνει δίαιτα και να γυμναστεί.
Έτσι όμως πώς να αδυνατήσει;
Αθώος ή ένοχος;
Στις λίγες παραπάνω γραμμές, περικλείονται τα όσα πιστεύουν οι περισσότεροι για την παχυσαρκία.
Ακόμα και οι ίδιοι οι παχύσαρκοι τα αποδέχονται, και με ύφος περίλυπο δηλώνουν : ‘’το παραδέχομαι, είμαι λιχούδης. Δεν μπορώ να κάνω δίαιτα. Και αν χάσω τα κιλά, τα ξαναπαίρνω γρήγορα.’’
Άρα… ένοχοι.
Είναι όμως ακριβώς έτσι τα πράγματα; Ή μήπως έχουν διαφορετικά;
Ένας μάρτυρας υπεράσπισης.
Ονομάζεται Λεπτίνη και με τα σημερινά επιστημονικά δεδομένα, το ενδιαφέρον των ειδικών επικεντρώνεται όλο και περισσότερο σε αυτή.
Πρόκειται για ορμόνη που την παράγουν τα λιποκύτταρα (*) και μεταξύ άλλων πραγμάτων στα οποία συμμετέχει και επιδρά, έχει ρόλο μείζονα να παίξει, στο αν θα προκύψει ή όχι παχυσαρκία.
Την λεπτίνη την γνωρίζουμε πάνω από μια εικοσαετία αλλά στην σύγχρονη εποχή μάθαμε περισσότερα για το ρόλο της στην ρύθμιση του βάρους.
Την ονομάζουν και ορμόνη του κορεσμού ή και ορμόνη της .. λοιμοκτονίας.
Το γιατί το καταλαβαίνουμε όταν δούμε ότι δρα στον υποθάλαμο, μια περιοχή δηλαδή του εγκεφάλου μας, στην οποία ‘’λέει’’ πότε έχουμε μαζέψει αρκετό λίπος μέσω του φαγητού ώστε να μην χρειάζεται να μαζέψουμε άλλο, ρυθμίζοντας ταυτόχρονα το κάψιμο θερμίδων σε φυσιολογικό επίπεδο.
Με άλλα λόγια φροντίζει να κινούμεθα σε λογικά επίπεδα ώστε να μην υπερ-καταναλώνουμε ούτε και να στερούμεθα, αφού και τα δυο αυτά άκρα έχουν δυσάρεστα επακόλουθα.
Εκτός αυτού, η λεπτίνη κάνει και πολλά άλλα πράγματα στον οργανισμό μας, σχετικά με την εγκεφαλική λειτουργία, το ανοσοποιητικό σύστημα, τη γονιμότητα κλπ.
(*) Το λίπος αποθηκεύεται στον οργανισμό, υπό μορφή κυττάρων τα οποία λέμε λιποκύτταρα.
Συνοπτικά: η λεπτίνη υπαγορεύει πότε και πόσο τρώμε ή δεν τρώμε και σε ποιο επίπεδο ρυθμίζονται οι καύσεις μας.
Όταν ο μηχανισμός λειτουργεί σωστά
Ο υποθάλαμος λοιπόν, ρυθμίζει πότε και πόσο τρώμε.
Όμως όσο περισσότερο λίπος έχουμε, τόσο περισσότερη λεπτίνη παράγουμε στον οργανισμό μας.
Όταν η ορμόνη θα επιδράσει στον υποθάλαμο, τον πληροφορεί πόσο λίπος διαθέτουμε. Έτσι αυτός αποφασίζει πότε πρέπει να σταματήσουμε να τρώμε και το αντίθετο.
Πολύ φαγητό = αύξηση λίπους = αύξηση λεπτίνης = πληροφορία στον υποθάλαμο = εντολή διακοπής φαγητού
Λίγο φαγητό = μείωση λίπους = μείωση παραγωγής λεπτίνης = πληροφορία στον υποθάλαμο = εντολή για να φάμε
Όταν ο μηχανισμός κάνει λάθος
Οι παχύσαρκοι με τα πολλά κιλά, έχουν και πολλά λιποκύτταρα, επομένως αυξημένη την λεπτίνη του οργανισμού τους.
Όπως είπαμε πιο πάνω αυτό θα έπρεπε να δώσει σήμα στον εγκέφαλο τους ότι υπάρχει άφθονη ενέργεια, ώστε να σταματήσουν να τρώνε.
Όμως κάτι τέτοιο δεν γίνεται και το μήνυμα δεν φθάνει στον εγκέφαλο.
Πρόκειται για κατάσταση που είναι γνωστή ως αντίσταση στη λεπτίνη.
Αυτή σήμερα πιστεύουμε ότι είναι η κύρια βιολογική ανωμαλία που οδηγεί στην ανθρώπινη παχυσαρκία.
Γιατί όταν ο εγκέφαλος δεν παίρνει το μήνυμα της λεπτίνης, θεωρεί ότι το σώμα χρειάζεται ενέργεια την οποία τρώγοντας εξακολουθεί να παρέχει στον παχύσαρκο, ο οποίος μέσα από αυτό το μηχανισμό, αισθάνεται ότι πεινάει.
Φυσικά, ως πλεονάζουσα, η ενέργεια αυτή αποθηκεύεται.
Πέρα από αυτό, η εγκεφαλική ψευδής αντίληψη περί ενεργειακής ένδειας, οδηγεί σε χαλάρωση, ώστε να καταναλωθούν λιγότερες θερμίδες. Ο οργανισμός δηλαδή νομίζει πως χρειάζεται να κάνει οικονομία.
Ο παχύσαρκος, ακόμα και όταν γνωρίζει τον ανωτέρω μηχανισμό, δεν μπορεί απέναντι του να αντιπαρατάξει την θέληση του να κάνει δίαιτα και να ασκηθεί. Έτσι το παιχνίδι είναι τις περισσότερες φορές χαμένο
Δείτε τη συνέχεια: