Εάν θεωρούσα την αριστερά ‘’γιατρό’’ των κοινωνικών προβλημάτων και παθήσεων, θα εκδήλωνα ενδιαφέρον και θα άκουγα προσεκτικά την διάγνωση της.
Στη συνέχεια, θα το έβαζα στα πόδια, για να αποφύγω τα φάρμακα και τις θεραπείες που θα μου πρότεινε.
Σήμερα, αρκετούς μήνες μετά από τις εκλογές, δεν διατηρώ καμία αμφιβολία πως η παρούσα κυβέρνηση όπως και άλλες στο παρελθόν, ζήτησε απροετοίμαστη να της δοθεί η εξουσία.
Και με την θυμική απόφαση του Ελληνικού λαού την πήρε.
Παρακολουθώντας τα όσα έγιναν από τότε μέχρι σήμερα, διαπιστώνει εύκολα κανείς ότι μπροστά (και μέσα) στην γλυκιά εξουσία, συμβαίνουν πολλά και διάφορα.
Από τα πλέον ενδιαφέροντα, είναι ότι υπάρχει προοδευτική συνειδητοποίηση της γνωστής παροιμίας: έξω από το χορό, πολλά τραγούδια λένε.
Έτσι στην πορεία, διάφορες απόλυτες δεσμεύσεις αναπλάστηκαν, προσαρμόστηκαν, ή τροποποιήθηκαν ‘’λειτουργικά’’, καθώς και ερμηνεύτηκαν από τους κομματικούς επιτετραμμένους.
Όχι για άλλο λόγο αλλά …. για να γίνουν πλέον κατανοητές από τον απαίδευτο περί τα διαπραγματευτικά νεοέλληνα που για να τα καταπιεί, πρέπει να του τα μασήσεις.
Έτσι ώστε χορτάτος πλέον, να σου επιτρέπει να ελπίζεις ότι θα συνεχίσει να συναινεί
και …… που ξέρεις, ίσως δεχτεί εθελοντικά να ακολουθήσει το κριάρι, σε ένα πήδημα στο κενό.
Φυσικά όλα αυτά έχουν και ρίσκο. Και το ρίσκο προέρχεται από την εγωιστική βεβαιότητα ότι το δημοψήφισμα θα δώσει το αποτέλεσμα που ζητήθηκε. Ένα μεγάλο ΟΧΙ.
Πρόκειται για το μόνιμο σφάλμα της αριστεράς που την ωθεί ουτοπικά, να οικοδομεί συχνότατα σε λάθος βάση. Μην λαμβάνοντας υπόψη την άσχημη πλευρά και τις αδυναμίες των ανθρώπων.
Στο παρελθόν, είχα την ευκαιρία να προσεγγίσω την αριστερά και τους ανθρώπους της.
Πρώτον τους πεισματικά αιθεροβάμονες και εθελοτυφλούντες θεωρητικούς της. Δεύτερον τους εκ του ασφαλούς επαναστάτες με τις γεμάτες τσέπες και τρίτον, τους απλούς βασανισμένους ψηφοφόρους που δεν βρίσκουν ποτέ μια άσπρη ημέρα και δέχονται να πληρωθούν με όνειρα.
Διαθέτοντας αυτές τις εμπειρίες, μπορώ να ερμηνεύσω όσα μας έφεραν έως εδώ (capital controls, κλειστές τράπεζες, δραματική βουτιά της πραγματικής οικονομίας).
Μοιάζει λοιπόν να είμαστε σε πλήρες αδιέξοδο.
Πράγματι; Ή μήπως όχι.
Υπάρχει κάπου πόρτα εξόδου;
Προσωπικά ελπίζω ναι.
Γιατί εκτός από τις δικές μας αδυναμίες, υπάρχουν και αυτές των δανειστών μας. Που διαφάνηκαν όλο αυτό τον καιρό.
Καθώς και όλων των υπολοίπων. Έμμεσα εμπλεκόμενων οικονομικά στο πρόβλημα ή άμεσα εμπλεκόμενων και ενδιαφερόμενων για τις γεωπολιτικές εξελίξεις ή τις καταλυτικές ευρωπαϊκές συνέπειες. Οι οποίες παίρνοντας μορφή χιονοστιβάδας, θα μπορούσαν να φθάσουν μέχρις διαλύσεως της κατ’ ευφημισμό κοινωνίας των λαών.
Ο ἀπὸ μηχανῆς θεός
Στην αρχαία τραγωδία πρόκειται για ένα θεϊκό πρόσωπο που εμφανίζεται στο τέλος του έργου, και έρχεται από ψηλά με γερανό (μηχανή). Δίνει λύση στο αδιέξοδο στο οποίο έχει οδηγηθεί η δράση.
Μεταφορικά η έκφραση εννοεί τον απρόσμενο σωτήρα.
Στην περίπτωση μας από μηχανής θεός μπορεί να είναι:
1. Όποιος ή μάλλον όποιοι, δεν θέλουν να υποστούν σοβαρές οικονομικές συνέπειες που αν ανεξέλεγκτα κλιμακωθούν μπορούν να φθάσουν σε παγκόσμιο κραχ.
2. Κάποιοι ανάμεσα στους Ευρωπαίους ηγέτες που ίσως σκεφτούν ότι η ιστορία θα γράψει πως επί των ημερών τους η πολιτική ηλιθιότητα οδήγησε σε καταστροφή το όραμα παλαιοτέρων σπουδαίων ηγετών.
Θεωρώ πολύ πιθανότερο το πρώτο.
Δεν αποκλείω όμως και το δεύτερο.