Παλαιότατο πρόβλημα της αριστεράς, υπήρξε και παραμένει ο κατακερματισμός.
Μου προκαλούσε πάντοτε εντύπωση ότι, αυτοί που αυτοαποκαλούνται δημοκράτες και επικαλούνται τον διάλογο, δεν μπορούν να συνεννοηθούν ούτε μεταξύ τους.
Για αυτό και τους προκύπτουν κόμματα, κομματίδια, συνιστώσες και ποικίλες άλλες ομάδες, που είναι δύσκολο να τις απαριθμήσεις και ακόμα πιο δύσκολο να τις θυμηθείς.
Με εφήμερη παρουσία και σχεδόν ανύπαρκτη επίδραση στα πολιτικά δρώμενα.
Τι στην ευχή τους συμβαίνει όμως;
Κατά την γνώμη μου, η ερμηνεία είναι πως εκάστη εξ αυτών, θεωρεί τον εαυτό της μοναδικό εκφραστή του ‘’γνήσιου’’ αριστερού λόγου.
Ως εκ τούτου είναι αδιαπραγμάτευτη.
Φυσικά με κανένα τρόπο ‘’δεν νερώνει το κρασί της’’ και είναι έτοιμη να φθάσει στα άκρα. Ακόμα και αν τα άκρα αυτά είναι εξόφθαλμα καταστροφικά. Για την ίδια την αριστερά ως κατακερματισμένο σύνολο, για τον λαό στον οποίο η παρουσία της δεν χρησιμεύει ουσιαστικά και για την Χώρα, όπως από τις πρόσφατες εξελίξεις έγινε φανερό.
Η αριστερή ιδεολογία, ως κατεξοχήν θεωρητική και σπανίως στην Ελλάδα πρακτική, έχει τόσα πρόσωπα, όσα σχεδόν και τα άτομα που την αποδέχονται.
Θα έλεγε κανείς ότι οι βασικές και αδιαπραγμάτευτες αξίες, αυτές που μπορούμε να αποκαλέσουμε πανανθρώπινες, δεν είναι για κάθε συμμετέχοντα ίδιες. Δεν είναι ούτε αυτονόητες και έτσι μπορούν να ερμηνεύονται διαφορετικά.
Ο γράφων, φιλελεύθερος ο ίδιος, είχε την σπάνια ευκαιρία να συνεργαστεί για αρκετά χρόνια με την αριστερά.
Λέγω ‘’σπάνια ευκαιρία’’ γιατί ως γνωστόν η αριστερά, αποφεύγει ‘’τα μιάσματα’’ και ξορκίζει τις συνεργασίες σαν τον διάβολο. Διαφυλάσσει έτσι ως παρθενία την ιδεολογική της καθαρότητα και …ακριβώς για αυτό .. μένει στο ράφι και μάλιστα ‘’άτεκνη’’.
Γιατί είναι ξεκάθαρο για όλους, πλην των ιδεολογικών δεινόσαυρων που παραμένουν στον 20ο αιώνα, ότι σε όλο τον πλανήτη, τα αληθώς κομμουνιστικά καθεστώτα λιγοστεύουν.
Τις πρόσφατες εξελίξεις επομένως, δεν τις θεωρώ παράδοξες. Ήσαν αναμενόμενες.
Αν υπάρχει εδώ παράδοξο είναι πως μερίδα της κυβέρνησης και ο πρωθυπουργός, αντέδρασαν την εσχάτη έστω ώρα, ρεαλιστικά. Πρέπει μάλιστα να δώσω έμφαση και έπαινο στο ότι κατάφεραν να συγκρατήσουν τα παρορμητικά αριστερά αντανακλαστικά τους, που προφανώς έλεγαν να στείλουμε στο διάβολο τους αχαρακτήριστους Γερμανούς.
Όμως δεν το ξεπέρασαν έτσι όλοι.
Μια κυβερνητική μερίδα, με μια χωρίς τέλος βυζαντινολογία ανακατεμένη με ομφαλοσκοπία και εγωισμό, σημαντικό ποσοστό βλακείας, ‘’Βελουχιώτικη’’ ρητορική και ενίοτε άκρατη ηγετική φιλοδοξία και πείσμα, διαφοροποιήθηκε.
Και έτσι έχουμε λογική και παραλογισμό στο ίδιο ‘’πακέτο’’.
Και, παρά τις αμφίσημες (κατ’ ελάχιστο) δηλώσεις του τύπου ‘’δεν ψηφίζω αλλά στηρίζω’’, οδηγηθήκαμε σε πρωτοφανή ερωτήματα:
• Μπορεί μια κυβέρνηση και μάλιστα κυβέρνηση συνεργασίας, να υλοποιήσει πρόγραμμα το οποίο μια μερίδα της όχι μόνο αρνείται αλλά και μάχεται;
• Σε τι βαθμό θα έχει καταφέρει το φθινόπωρο να σταθεροποιήσει την οικονομία σταματώντας –έστω- την κατρακύλα;
• Θα είναι αυτό αρκετό ή θα λέμε πάλι πως δεν βγαίνουν τα νούμερα;
• Μπορεί αυτή η Κυβέρνηση να καταφεύγει πάντα στην αντιπολίτευση για να εξασφαλίσει τα αναγκαία ‘’κουκιά’’ ;
• Τέλος και πάνω από όλα, μπορεί αυτή η εύθραυστη ισορροπία να θεωρηθεί από την ανάλγητη κλίκα των πιστωτών μας ότι δεν παρέχει την εξασφάλιση που χρειάζονται;
• Και ακόμα χειρότερα, μπορεί να χρησιμοποιηθεί σαν πρόφαση, ώστε να υλοποιηθεί (με μικρή καθυστέρηση) το ξεπέταγμα της χώρας μας στο βάραθρο της ασύντακτης χρεοκοπίας;
Ας προσγειωθούν λοιπόν κατεβαίνοντας από τα σύννεφα οι ‘’καθαροί’’ και ας το σκεφτούν.
Και σαν αφετηρία της σκέψης τους, έχω να τους προσφέρω την (για πρώτη φορά) αναφορά του εκπροσώπου του Γερμανικού Υπουργείου οικονομικών, που κάτω από την πίεση του ΔΝΤ και την διεθνή κατακραυγή ψέλλισε δυο λόγια για την ανάγκη να συζητηθεί το χρέος.