Ξέραμε μέχρι σήμερα ότι μετά από ένα εγκεφαλικό επεισόδιο είναι δυνατό να προκύψει άνοια. Η αιμορραγία από ένα εγκεφαλικό αγγείο (αλλά και η απόφραξη του), είναι η αφορμή και για το λόγο αυτό μετά από ένα τέτοιο συμβάν δεν επηρεάζεtαι μόνο η κινητική ικανότητα αλλά και η πνευματική.
Αν και τα επακόλουθα δεν είναι ιδιαιτέρως εμφανή, ειδικότερα σε όσους δεν είναι εκπαιδευμένοι όπως οι γιατροί, αρκετά συχνά οι συγγενείς παρατηρούν ότι μετά το επεισόδιο υφίσταται έκπτωση της οργανωτικής ικανότητας και της ικανότητας σχεδιασμού καθώς και της δυνατότητας του πάσχοντος για λήψη αποφάσεων.
Σήμερα, μια νέα επιστημονική έρευνα, υποστηρίζει πως ο κίνδυνος αγγειακής άνοιας εμφανίζεται κατά 35% αυξημένος, ακόμα και δεκαετίες μετά από ένα έμφραγμα για όσους επιβίωσαν από αυτό.
Higher Risk of Vascular Dementia in Myocardial Infarction Survivors
Jens Sundbøll, Erzsébet Hováth-Puhó, Kasper Adelborg, Morten Schmidt, Lars Pedersen, Hans Erik Bøtker, Victor W. Henderson, Henrik T. Sørensen
Ως γνωστόν, η αγγειακή άνοια είναι διαφορετική από τη συνηθέστερη μορφή που οφείλεται στη νευροεκφυλιστική νόσο Αλτσχάιμερ, αφορά δε το 20% περίπου του συνόλου.
Οι ερευνητές του Τμήματος Κλινικής Επιδημιολογίας του Πανεπιστημίου του Ώρχους που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο αμερικανικό ιατρικό περιοδικό “Circulation”, ανέλυσαν στοιχεία για περίπου 200.000 περιστατικά άνοιας.
Διαπιστώθηκε, ότι όσοι είχαν επιβιώσει τουλάχιστον επί ένα χρόνο μετά από έμφραγμα, είχαν αυξημένη πιθανότητα 35% κατά μέσο όρο να εμφανίσουν αργότερα στη ζωή τους αγγειακή άνοια, αλλά όχι άνοια λόγω Αλτσχάιμερ. Ο κίνδυνος άνοιας ήταν πολύ μεγαλύτερος (τετραπλάσιος), αν ο ασθενής μετά το έμφραγμα, είχε υποβληθεί και σε επέμβαση επαναιμάτωσης μυοκαρδίου (γνωστή ως μπαϊ-πας).
Αν λάβουμε υπόψη ότι την ώρα αυτή έχουμε σε παγκόσμιο επίπεδο πάνω από 80-85 εκατομμύρια με πρόβλημα άνοιας και υπολογίζουμε πως οι αριθμοί θα εκτοξευτούν το 2050 στα 131 εκατομμύρια, το 20% που αφορά την αγγειακή άνοια παράγει ένα πελώριο αριθμό .
Εντούτοις, σε σχέση με τις άλλες μορφές έκπτωσης της πνευματικής μας ικανότητας για τις οποίες δεν γνωρίζουμε πολλά και δεν διαθέτουμε τρόπους αντίδρασης, η αγγειακή άνοια θεωρείται αυτή που μπορεί να αντιμετωπιστεί καλλίτερα και να προληφθεί πολύ περισσότερο.
Οι τρόποι αντιμετώπισης είναι πολλοί. Για πρακτικούς όμως λόγους μπορούμε εδώ να πούμε ότι διακρίνονται σε εκείνους που αφορούν την ιατρική επιστήμη και είναι δουλειά των γιατρών, και σε εκείνους που έχουν να κάνουν με τον ίδιο τον ενδιαφερόμενο και σχετίζονται με την φροντίδα για τον εαυτό του.
Έτσι η καθημερινή φυσική άσκηση, η σωστή διατροφή, η διατήρηση κανονικού σωματικού βάρους (ή η απώλεια του πλεονάζοντος), η σωστή ρύθμιση τυχόν σακχάρου, υπέρτασης ή υπερχοληστεριναιμίας, έχουν να παίξουν μείζονος σημασίας ρόλο.
Δυστυχώς, αρκετά συχνά, επικρατεί μια παθητική συμπεριφορά εγκατάλειψης που ενίοτε φτάνει στα όρια της αδιαφορίας.
Θα έλεγα ότι, επειδή οι δυνατότητες είναι υπαρκτές και οι συνέπειες δεν αποτελούν αναπόφευκτη νομοτέλεια, μια τέτοια συμπεριφορά ελάχιστα διαφέρει από αυτοκτονία.
δείτε και: Μανιτάρια για φαγητό. Μην τα ξεχνάτε για … να μην ξεχνάτε!