Ο σακχαρώδης διαβήτης είναι μια χρόνια διαταραχή που αφορά τον μεταβολισμό όχι μόνο των υδατανθράκων αλλά και των πρωτεϊνών και των λιπών και παρουσιάζει αύξηση της γλυκόζης αίματος μετά από κάθε γεύμα.
Που οφείλεται;
Είτε σε έλλειψη ινσουλίνης, είτε σε δυσλειτουργία (αντοχή), με μειωμένη την δράση της.
Σήμερα, σύμφωνα με στατιστικά στοιχεία, ένα ήδη μεγάλο 2,8% του παγκόσμιου πληθυσμού πάσχει από την ασθένεια αυτή ενώ όπως όλα δείχνουν θα αυξηθεί σε περισσότερο από 5,4% έως το 2025.
Είναι επομένως φανερό ότι χρειαζόμαστε έγκαιρη διάγνωση και θεραπεία καθώς και αλλαγές στον τρόπο ζωής αυτών που πάσχουν. Η νόσος δεν δικαιολογεί αμέλεια και δεν συγχωρεί εφησυχασμούς. Η πολυπαραγοντική παθογένεια και η προοδευτική εγκατάσταση επιπλοκών στην διάρκεια της ζωής του διαβητικού είναι συχνότατες αιτίες που θα οδηγήσουν στον θάνατο.
Διάφορες θεραπείες, όπως η θεραπεία με ινσουλίνη, η φαρμακοθεραπεία και οι διαιτητικές ρυθμίσεις είναι διαθέσιμες για τον έλεγχο του διαβήτη. Στο ιατρικό οπλοστάσιο υπάρχουν διάφορα φάρμακα που στοχεύουν την μείωση της γλυκόζης. Τα φάρμακα αυτά ασκούν την δράση τους μέσω διαφορετικών μηχανισμών όπως διέγερση της έκκρισης ινσουλίνης, αύξηση της περιφερικής απορρόφησης γλυκόζης προς καύση, καθυστέρηση στην απορρόφηση υδατανθράκων από το έντερο και μείωση της ηπατικής νεογλυκογένεσης .
Δυστυχώς
Αν και σημαντική πρόοδος σημειώθηκε στις τελευταίες δεκαετίες, βρισκόμαστε ακόμα πολύ μακριά από ένα ιδανικό στόχο.
Ο έλεγχος των περισσοτέρων διαβητικών είναι ατελής, τα φάρμακα εμφανίζουν προοδευτική μείωση της αποτελεσματικότητας (*), συχνά εμφανίζουν παρενέργειες οι οποίες ενίοτε φθάνουν στην τοξικότητα.
(*) πχ. οι σουλφονυλουρίες χάνουν την αποτελεσματικότητά τους μετά από 6 χρόνια θεραπείας σε ποσοστό που φαίνεται να ξεπερνάει το 44% των ασθενών ενώ όταν αντιδιαβητικά φάρμακα συνδυάζονται είναι δυνατό να εμφανίσουν αλληλοεπιδράσεις .
Εκτός αυτών, ένα ακόμα μέλημα μας στην αντιδιαβητική θεραπεία είναι η ανάγκη να εγκαταστήσουμε ομαλό μεταβολισμό λιπών και λιπιδίων, κάτι που δεν φαίνεται ότι μπορούν να επιτύχουν τα φάρμακα που στοχεύουν την μείωση του σακχάρου .
Για όλους τους παραπάνω λόγους σε παγκόσμια κλίμακα υπάρχουν πολλές θεραπείες που έχουν να κάνουν με τη χρήση φυτών που διαθέτουν φαρμακευτική δράση (περιέχοντας καροτενοειδή, φλαβονοειδή, τερπένια, διάφορα αλκαλοειδή , γλυκοσίδες) κλπ.
Από τις διάφορες μελέτες που διαθέτουμε, φαίνεται ότι αρκετά εξ αυτών αποδίδουν ικανοποιητικά αντιδιαβητικά αποτελέσματα .που σχετίζονται με την βελτίωση στην απόδοση του παγκρεατικού ιστού (αύξηση της εκκρίσεως ινσουλίνης), ή με τη μείωση της εντερικής απορρόφησης της γλυκόζης.