Τον βλέπω κάθε πρωί. Δέκα λεπτά περίπου πριν από τις οκτώ.
Καθισμένο στην άκρη, παράμερα στο τρίτο πλατύσκαλο, στη μέση περίπου της μεγάλης πέτρινης σκάλας που βρίσκεται στο τέρμα του δρόμου.
Αδύνατος, με ανάστημα μάλλον ψηλό.
Δεν θα έπαιρνα και όρκο όμως, αφού ποτέ δεν τον είδα όρθιο.
Και, τώρα που το σκέφτομαι, δεν τον είδα ούτε καταπρόσωπο.
Θα έλεγες πως κάνει προσπάθεια να περνάει απαρατήρητος. Να μη δίνει στόχο.
Αν ήταν μπορετό να γίνει αόρατος.
Δεν είναι δύσκολο βέβαια. Γιατί αυτή την ώρα η πόλη είναι μαχμουρλίδικη ακόμα και η κίνηση στα σκαλιά πολύ περιορισμένη.
Συνήθως είναι σκυμμένος. Διπλωμένος σχεδόν, με το στήθος στα γόνατα του, φαίνεται να κοιτάζει τα σκαλοπάτια. Σαν να ψάχνει κάτι χαμένο.
Πότε πότε χωρίς να σηκωθεί, στηρίζεται στα χέρια και ανεβαίνει ή κατεβαίνει σκαλοπάτι, όπως κάνουν τα παιδιά, ενώ άλλοτε απλώνει το χέρι για να πιάσει κάτι.
Τον βλέπω μπροστά μου όπως κατεβαίνω για αρκετά δευτερόλεπτα κάθε πρωί.
Στην αρχή αναρωτιόμουν τι να συνέβαινε. Στις νυχτερινές ώρες από τα πλατύσκαλα αυτά περνούσε πολύς κόσμος. Καπνίζοντας και πίνοντας από ένα μπουκάλι ή ένα τσίγκινο κουτί.
Μήπως ήταν κάποιος ‘’καθυστερημένος’’ από το αλκοόλ;
Εντούτοις δεν φαινόταν να μην ελέγχει τον εαυτό του.
Πρέπει να πω πως απέφευγα και αποφεύγω να κοντοσταθώ ή να δηλώσω με όποιο τρόπο την περιέργεια μου. Όπως είπα είναι φανερή η προσπάθεια να περάσει απαρατήρητος και το σέβομαι.
Προσπερνάω και τον αφήνω στην ησυχία του.
Έτσι και αλλιώς όμως σύντομα έβγαλα συμπέρασμα.
Ο πρωινός μας φίλος μαζεύει αποτσίγαρα. Όπως εγώ, έτσι και εσείς φαντάζομαι έχουμε δει να σκαλίζουν τα σκουπίδια για κάτι φαγώσιμο.
Αυτός όμως ψάχνει αποτσίγαρα. Όχι ένα ή δυο αλλά όσα μπορεί να βρει.
Είναι φανερό ότι οι επισκέπτες της προηγούμενης νύχτας είναι κάθε φορά ιδιαίτερα γαλαντόμοι και τον ανταμείβουν πλουσιοπάροχα.
Και όσο ο καιρός κρατάει, όσο δεν βρέχει και δεν κάνει παγωνιά, το πρόβλημα του είναι λυμένο.
Και όταν αλλάξουν τα πράγματα; Θα πείτε.
Έ, έχει ο θεός.
Και ας μην καπνίζει ο Πανάγαθος.
ΑπάντησηΑκύρωση απάντησης