Δεν πάνε πολλά χρόνια από τότε, και ας μου φαίνεται πως πέρασε καιρός. Θυμάμαι πάντως πως απασχολημένος με τις υποχρεώσεις και τα τρεχάματα μου, ούτε που κατάλαβα πως πέρασαν τα Χριστούγεννα.
Και όχι μόνο αυτό, οι γιορτινές μέρες κύλισαν γρήγορα και, μέχρι να πεις κύμινο, έφθασε παραμονή πρωτοχρονιάς.
Ήταν πρωί όταν χτύπησε η πόρτα του γραφείου μου.
Την άνοιξα και βρέθηκα μπροστά σε δυο πιτσιρικάδες που κρατούσαν τα παραδοσιακά τρίγωνα.
Ο ένας, ο μεγαλύτερος γύρω στα έντεκα. Ο μικρότερος, ήταν δεν ήταν έξι.
Τα ρούχα τους ήταν φτωχικά, και τα μαλλιά τους κοντοκουρεμένα.
Να τα πούμε; Ρώτησαν διστακτικά.
Τα παιδικά τους μάτια με κοιτούσαν γεμάτα προσδοκία και ελπίδα.
Βιαζόμουν μεν, αλλά κάτι δεν με άφησε να αρνηθώ. Για το καλό του χρόνου, σκέφτηκα. Ούτε που κατάλαβα γιορτές φέτος.
Εντάξει, να τα πείτε απάντησα.
Τα δυο τρίγωνα έπιασαν αμέσως δουλειά και οι φωνές τους υψώθηκαν στον διάδρομο:
καλήν ημέραν άρχοντες
και αν είναι ορισμός σας
Χριστού την θεία γέννηση
να πω στο αρχοντικό σας…
Μωρέ σεις, τους διέκοψα ξαφνιασμένος,
τα Χριστουγεννιάτικα κάλαντα μου λέτε; Αύριο είναι πρωτοχρονιά, τα πρωτοχρονιάτικα να πείτε.
Οι φωνούλες έσβησαν απότομα, τα τρίγωνα σίγησαν και οι προσδοκίες φτερούγησαν μακριά.
Η απογοήτευση στα παιδικά πρόσωπα τους ήταν φανερή. Ο ‘’άρχοντας’’ είχε δίκιο και αυτοί κατά πως φαινόταν, δεν θα τα έλεγαν στο ‘’αρχοντικό’’ του.
Ο μεγαλύτερος δεν μίλησε, αλλά ο μικρός κοντορεβιθούλης σήκωσε ψηλά τα ματάκια του για να με δει και είπε με μια αφοπλιστική αθωότητα:
Δεν τα ξέρουμε, μόνο αυτά ξέρουμε.
Ξαφνικά ένα φωτάκι άναψε στο νου μου
Ξενάκια σκέφτηκα,
Ξενάκια μωρέ βλάκα δεν τα κατάλαβες;
Κοίταζα τα απογοητευμένα ματάκια και ντρεπόμουν.
Δεν τα ξέρετε έ; Λοιπόν δεν πειράζει. Ο Αϊ Βασίλης μπορεί να περιμένει. Τα Χριστουγεννιάτικα ξέρετε, τα Χριστουγεννιάτικα θα μου πείτε. Εμπρός.
Με κοιτούσαν και δίσταζαν.
Άντε ξαναείπα, θα τα πω και εγώ μαζί σας, αρχίστε.
Τα τρίγωνα άρχισαν πάλι να χτυπούν και οι φωνούλες ξανακούστηκαν. Διστακτικά στην αρχή αλλά όταν προστέθηκα στην ‘’χορωδία’’, ξεθάρρεψαν.
Σε λίγο αντιλαλούσε όλη η πολυκατοικία… αύριο τα Χριστούγεννα, γιορτάζουν Εκκλησίες και προσκαλούνται άπαντες….
Ναι, άπαντες χωρίς εξαίρεση στη γιορτή, χωρίς καμία απολύτως εξαίρεση
Τελειώσαμε, πήραν τον μποναμά τους και κατηφόρισαν τις σκάλες με ευχές και γέλια.
Έκλεισα την πόρτα μου και έμεινα σκεφτικός
Χριστός γεννάται σήμερον λοιπόν! Γιατί όχι;
Μακάρι και σήμερον και αύριον και κάθε ημέρα. Όλες τις ημέρες του χρόνου.
Γιατί, που ξέρεις αδελφέ μου, μπορεί έτσι να φωτίσει περισσότερο.
Να ξημερώσει στην ψυχή μας πιο νωρίς.
