Όπως είναι γνωστό από αρκετές δεκαετίες, η σωματική άσκηση προκαλεί αύξηση της παραγωγής ελεύθερων ριζών και άλλων αντιδραστικών ειδών οξυγόνου (ROS) στον οργανισμό μας.
Επίσης, γνωρίζουμε αρκετά καλά πλέον, ότι οι ROS που μπορούν να προκύψουν από διάφορες πηγές στην διάρκεια εντατικής άσκησης (Urso and Clarkson 2003, Finaud et al 2006 ), είναι ο κύριος λόγος διαταραχών που προκαλούνται στην οξεοβασική ισορροπία των μυών.
Το αποτέλεσμα έχει δειχτεί ότι προάγει την οξειδωτική βλάβη και την μυϊκή κόπωση. Το προϊόν αυτής της αλληλουχίας είναι η έκπτωση στην απόδοση του αθλούμενου.
Πέρα από αυτό, η υψηλή παραγωγή ROS κατά τη διάρκεια της άσκησης είναι επίσης υπεύθυνη για τη μυϊκή βλάβη (Aguiló et al., 2007) η οποία είναι και ο φόβος κάθε αθλητή.
Με βάση τις παραπάνω πληροφορίες, είναι σαφές ότι οι αθλούμενοι, είτε ασχολούνται ερασιτεχνικά και για την υγεία τους μόνο, είτε είναι επαγγελματίες αθλητές, πρέπει να βελτιώσουν τα αντιοξειδωτικά αμυντικά τους συστήματα για να ξεπεράσουν την βλάβη που προκαλείται από την άσκηση.
Τις τελευταίες δεκαετίες προστέθηκαν πολλές επιστημονικές γνώσεις για τη βελτίωση του αντιοξειδωτικού δυναμικού και την κατά συνέπεια αύξηση της σωματικής απόδοσης με τη βελτίωση της διατροφής, των προγραμμάτων προπόνησης και άλλων παραγόντων.
Αντιοξειδωτικά
Λέμε αντιοξειδωτικό γενικά κάθε ουσία που διαθέτει την δυνατότητα να καθυστερεί σημαντικά ή να αποτρέπει εντελώς, την οξειδωτική βλάβη ενός μορίου στόχου (Halliwell 2007).
Το αντιοξειδωτικό αμυντικό σύστημα του οργανισμού μας, αποτελείται αφενός από ένζυμα (δισμουτάσες υπεροξειδίου, καταλάση και υπεροξειδάση γλουταθειόνης κ.λπ.) και αφετέρου μη ενζυματικά αντιοξειδωτικά όπως είναι οι βιταμίνες Α, C και Ε, το συνένζυμο Q10 (CoQ10), η γλουταθειόνη κ.λπ. (Marlin 2003).
Όμως όπως αποδείχτηκε, υπάρχει συνεργική δράση μεταξύ των ενδογενών αντιοξειδωτικών του οργανισμού μας και διαιτητικών αντιοξειδωτικών.
Επομένως, η αντιοξειδωτική υποστήριξη έξωθεν, μπορεί να βελτιώσει την ικανότητα των μυϊκών ινών να καθαρίζουν το ROS και να προστατεύουν τον μυ από οξειδωτικές βλάβες και από την κόπωση που προκαλείται από την άσκηση. Αντιθέτως η αντιοξειδωτική ανεπάρκεια ουσιών μπορεί να προκαλέσει αυξημένη ευαισθησία στις βλάβες που προκαλούνται από την άσκηση και συνεπώς οδηγεί σε μειωμένη απόδοση
Τα τελευταία 20 χρόνια, το πρόβλημα του κατά πόσο οι αθλητές πρέπει να χρησιμοποιούν αντιοξειδωτικά συμπληρώματα ήλθε στην επικαιρότητα και προκάλεσε συζητήσεις. Για να απαντηθούν τα ερωτήματα περί ενδεχόμενων αρνητικών επιδράσεων ή και παρενεργειών από αυτά, η χρήση συμπληρωμάτων με διαφορετικούς τύπους αντιοξειδωτικών, έχει χρησιμοποιηθεί σε μεγάλο αριθμό μελετών (Snider κ.ά., 1992, Rokitzki et al., 1994, Reid et αϊ 1994, Margaritis et αϊ. 1997, Aguiló et al., 2007, Bloomer κ.ά., 2012).
Σήμερα τα πλέον γνωστά και ευρύτατα χρησιμοποιούμενα αντιοξειδωτικά (CoQ10, quercetin, resveratrol, pterostilbene, pycnogenol και ασταξανθίνη), έχουν επαρκώς μελετηθεί και ως προς τις επιδράσεις τους στην απόδοση της άσκησης και ως προς τα θέματα που σχετίζονται με την ασφάλεια.
δείτε: Effect of astaxanthin on cycling time trial performance. – NCBI
Συμπέρασμα: Ότι τα συμπληρώματα μπορούν να φανούν χρήσιμα δεν αμφισβητείται σήμερα. Όμως η επιλογή τους, η δοσολογία, η διάρκεια της χρήσης τους, οι συνδιασμοί τους και πολλοί ακόμα παράγοντες, έχουν μεγάλη σημασία. και για το προσδοκόμενο αποτέλεσμα και για να μην πετάμε τα χρήματα μας.
ΑπάντησηΑκύρωση απάντησης