Σύμφωνα με τις γνώσεις που σήμερα διαθέτουμε, πιστεύουμε πως περπατάμε πάνω στην γη περίπου 150 έως 200 χιλιάδες χρόνια.
Σε όλο αυτό το διάστημα διαθέτουμε το ίδιο ακριβώς DNA που δεν έχει υποστεί ουδεμία μετάλλαξη και καμία μεταβολή.
Με άλλα λόγια οι προγιαγιάδες και οι προπαππούδες που προηγήθηκαν για να φτάσουμε εμείς εδώ, γονιδιακά, ήσαν πανομοιότυποι με εμάς.
Γελούσαν με τον ίδιο τρόπο, χαίρονταν με τον ίδιο τρόπο, πεινούσαν και χόρταιναν με τον ίδιο τρόπο και ασφαλώς ερωτεύονταν, μάλωναν, απογοητεύονταν, χώριζαν όπως και εμείς σήμερα.
Πέρα όμως από όλα τα παραπάνω, ήσαν και αυτοί ευάλωτοι όσο και εμείς, την ώρα μάλιστα που, εφοδιασμένοι με λιγότερα μέσα εξετίθεντο σε μεγαλύτερους κινδύνους και τις ίδιες σημερινές απειλές κατά της υγείας.
Αρρώσταιναν λοιπόν.
Γιατί όπως αντιλαμβάνεστε οι αρρώστιες δεν είναι εφεύρεση του σημερινού ανθρώπου αλλά καταστάσεις με τις οποίες συνυπάρχουμε από αρχαιοτάτων χρόνων, ακόμα και πιο πριν από τον καιρό που ως ανθρωπίδες και όχι ακόμα άνθρωποι, σκαρφαλώναμε στα δένδρα για να μαζέψουμε καρπούς, ή για να κοιμηθούμε χωρίς τον μεγάλο κίνδυνο των θηρευτών που μέσα στη νύχτα έψαχναν την τροφή τους.
Μοιραζόμαστε βλέπετε αυτό τον πλανήτη με πολλούς άλλους.
Και όσο και αν εγωιστικά το ξεχνάμε, με βάση την ιστορία της εξέλιξης, ήρθαμε στο προσκήνιο κυριολεκτικά την τελευταία στιγμή για να αμφισβητήσουμε με θράσος τα δικαιώματα των γηγενών και προγενέστερων.
Ίσως δεν ξέρετε ότι, μεταξύ των τελευταίων αυτών που αποκάλεσα γηγενείς και προγενέστερους, είναι και τα μικρόβια, τα οποία σε αριθμούς πολλών εκατομμυρίων (για να σας πω την αλήθεια δεν ξέρουμε πόσα ακριβώς αλλά πρέπει να είναι ένας τρομακτικός αριθμός), ζουν γύρω και μέσα μας (100 trillions) άλλοτε συνυπάρχοντας με τον άνθρωπο ειρηνικά και άλλοτε παλεύοντας μαζί του στην προσπάθεια τους να εξασφαλίσουν και αυτά πόρους για να ζήσουν.
Γιατί φυσικά, όπως συμφωνείτε φαντάζομαι, κανείς δεν εγκαταλείπει εύκολα τη θέση του και δεν παραχωρεί τα κεκτημένα του. Κάτι που δεν ισχύει μόνο για … τους συνδικαλιστές αλλά και για κάθε άλλο είδος ζωής πάνω στον πλανήτη.
Έτσι, βρισκόμαστε σε μια διαρκή μάχη που έχει απώλειες και από τις δυο πλευρές. Μια μάχη που ξεκίνησε από το πρώτο δευτερόλεπτο της ύπαρξης μας ως γένους, αλλά συνεχίζεται με αμείωτη ένταση μέχρι σήμερα. Κρατήστε το αυτό στο νου παρακαλώ. Έχει, όπως θα δούμε στη συνέχεια, σχέση με πολλές από τις ανθρώπινες παθήσεις.
Βέβαια, μπορεί να έχουν αλλάξει τα πράγματα ως προς τα μέσα που χρησιμοποιούμε στους καιρούς μας σε αυτή τη μάχη,
Μπορεί σήμερα να διαθέτουμε υπέρ-όπλα για την ανίχνευση του εχθρού, για την επίθεση μας και την οργάνωση της άμυνας,
Αλλά υπήρξαν καιροί που οι αρχαίες μανάδες έσκυβαν με αγωνία πάνω από το άρρωστο παιδί ή τον σύντροφο τους αβοήθητες,
Υπήρξαν καιροί που χρειάστηκε να παλέψουν για τους συγγενείς και τους φίλους
Και ασφαλώς υπήρξαν καιροί που έπρεπε να κάνουν κάτι για ένα κάταγμα ή μια σοβαρή αιμορραγία που ήταν προϊόν ατυχήματος ή ακόμα πιο συχνά, προϊόν της αφροσύνης του είδους μας.
Φυσικά υπήρξαν και τότε όπως ακριβώς και σήμερα, εκείνοι που προσβάλλονταν από τον καρκίνο.
Γιατί η ασθένεια αυτή, ασφαλώς δεν είναι τωρινή και γνωρίζουμε από τα ευρήματα των αρχαιολόγων πως βασάνιζε και τον αρχαίο πρόγονο μας.
Προσπαθήστε λοιπόν σας παρακαλώ να φέρετε τον εαυτό σας στην θέση των παλαιών εκείνων ανθρώπων. Φανταστείτε την αγωνία και τον πόνο τους μπροστά στην αρρώστια. Πόνο Φυσικό και πόνο ψυχικό.
Θεωρώ αυτονόητο φυσικά ότι ουδείς παρέμεινε απαθής. Όπως θα κάναμε και εμείς σήμερα επομένως, αναζήτησαν βοήθεια και λύσεις.
Στράφηκαν λοιπόν -που αλλού-, στο περιβάλλον και όσα τους παρείχε η μάνα γη.
Στράφηκαν εκεί δηλαδή όπου έβρισκαν και το φαγητό τους και έψαξαν εντατικά.
Στο φυτικό και το ζωικό βασίλειο αλλά και στον ορυκτό πλούτο.
Κάθε τι που θεωρούσαν υποσχόμενο το μάζευαν και το φύλαγαν. Σαν πίστευαν πως χρειαζόταν το χρησιμοποιούσαν, παρατηρούσαν τα αποτελέσματα από την εφαρμογή του, το κατέγραφαν στο νου.
Ρίζες, φλούδες, κλαδιά, φύλλα, λουλούδια και εκκρίσεις όπως ρητίνες για παράδειγμα ή χυμοί. Αλλά και ζωικά προϊόντα όπως το μέλι.
Έτσι, με το πέρασμα των αιώνων η παρατηρητική αντίληψη έγινε εξειδικευμένη γνώση η οποία διαρκώς αυξανόταν.
Όχι όμως μόνο για ότι ωφελεί αλλά και για ότι βλάπτει. Και κάπως έτσι γεννήθηκαν οι αρχαίοι μάγοι θεραπευτές και οι πρακτικές τους. Που με τον καιρό και την βοήθεια των πλέον φωτισμένων από αυτούς μετεξελίχθηκαν και εδραίωσαν την αρχαία ιατρική.
Θα σας πρότεινα αυτούς τους αρχαίους θεραπευτές να μην τους υποτιμήσετε. Καθόλου μάλιστα.
Γιατί είναι σίγουρο ότι βοήθησαν μια βρογχίτιδα και το βήχα της, μια ηπατική βλάβη και τις συνέπειες της, ένα πυρετό και το ρίγος του, μια κουρασμένη καρδία για να μπορέσει να συνεχίσει να κτυπά και πολλά άλλα.
Όμως βοήθησαν και στον καρκίνο. Τον άρρωστο πατέρα και την μάνα, τον αδελφό ή τον διπλανό τους. Και κατάφεραν να ανακουφίσουν. Να περιορίσουν τον πόνο, να ρίξουν την υψηλή θερμοκρασία, να μειώσουν την κακουχία και την κατάπτωση.
Παρέτειναν σίγουρα το χρόνο επιβίωσης και –πιθανόν- θεράπευσαν κάποιους οριστικά.
Ξέρω ότι ανάμεσα σας αρκετοί αμφιβάλουν. Αρχαίοι θεραπευτές, βότανα και μαντζούνια !!
Ειδικότερα επιφυλακτικοί φαντάζομαι ότι είναι όσοι σχετίζονται άμεσα ή έμμεσα με την σύγχρονη ιατρική.
Αμφισβητούν, αρνούνται, ενίοτε ακόμα και λοιδορούν τα βότανα και τα συμπληρώματα καθώς και αυτούς που τα χρησιμοποιούν.
Όμως είναι μεγάλο λάθος να αγνοήσουν την κινεζική παραδοσιακή ιατρική που ασκείται ευρύτατα και σήμερα με κρατικά πτυχία σπουδών και επιτυχία, την αγιουβερδική ινδική παράδοση, την ιατρική γιουνάνι η οποία είναι η επί των ημερών μας προέκταση της ιατρικής του Ιπποκράτη και των Ελλήνων της αρχαίας Ιωνίας
Γιατρός εγώ, έχοντας επικοινωνήσει με τόσους και τόσους πάσχοντες μέχρι σήμερα, αλλά και με συναδέλφους μου, γνωρίζω και κατανοώ.
Ο μεν ασθενής θεωρεί τον καρκίνο αδιαπραγμάτευτο, ταυτισμένο με το τέλος. Τον θάνατο. Δεν βαριέσαι λέει, είναι να μην σε βρει το κακό. Και συνήθως παραδίνεται.
Από την άλλη μεριά, ο γιατρός -όχι πάντα- αλλά δυστυχώς τις περισσότερες φορές, δεν στέκεται για να ρίξει μια δεύτερη ματιά στην λαϊκή θεραπευτική. Γυρίζει την πλάτη και όχι μόνο. Αρκετά συχνά χλευάζει. Χωρίς να αντιλαμβάνεται ότι σφάλλει δραματικά.
Ξεχνάει ή δεν γνωρίζει διόλου, ότι στην καθημερινή πράξη ασκεί την επιστήμη του χρησιμοποιώντας φάρμακα εκ των οποίων το 25% είναι απευθείας φυτικά, ενώ το ποσοστό ανεβαίνει στο 75% αν συνυπολογίσουμε όσα είναι φυτικά μεν αλλά έχουν υποστεί κάποια επεξεργασία πριν φθάσουν στην ιατρική φαρέτρα.
Με άλλα λόγια μόνο το 25% των σημερινών διαθέσιμων φαρμάκων είναι χημεία ενώ όλα τα άλλα είναι από το εργοστάσιο της φύσης.
Ας αναρωτηθούμε λοιπόν. Πως έφθασε στα χέρια μας αυτό το 75%; Πως βρεθήκαμε να διαθέτουμε τρόπους και λύσεις που ανακουφίζουν και σώζουν ζωές;
Συνέβη επειδή πάμπολλοι πριν από εμάς ασχολήθηκαν.
Τι θα γινόταν όμως αν όλοι οι γιατροί που προηγήθηκαν αρνούνταν να ασχοληθούν με την λαϊκή θεραπευτική και τις υποσχέσεις της;
Ευτυχώς μια τέτοια συμπεριφορά δεν ήταν καθολική. Και έτσι διαθέτουμε όσα διαθέτουμε σήμερα.
Επιπλέον όμως αυτού, μπορώ με σιγουριά να σας πω ότι όποιος αρνείται να ασχοληθεί σήμερα με τα βότανα και τα συμπληρώματα, προφανώς δεν γνωρίζει τον μεγάλο, πελώριο θα έλεγα όγκο των υπαρκτών και διαθέσιμων μελετών από σοβαρούς επιστήμονες και απολύτως φερέγγυα ιατρικά κέντρα.
Τα πλείστα των οποίων είναι μεγάλα νοσοκομεία και πανεπιστημιακές κλινικές.
Νοσοκομεία, εργαστήρια και επιστήμονες τουτέστιν, που σαν εργατικά και ακούραστα μυρμήγκια ψάχνουν χωρίς προκατάληψη, με ανοιχτά μυαλά, αναζητώντας νέα φάρμακα και νέες θεραπείες.
Δεν γνωρίζω σε εσάς, αλλά εμένα αυτοί οι αφοσιωμένοι επιστήμονες μου θυμίζουν την αρχαία τροφοσυλλέκτρια που την ώρα που ο σύντροφος της βρισκόταν στο κυνήγι, αυτή, μένοντας πίσω, εκτός από τροφή μάζευε και βότανα. Για να φροντίσει την οικογένεια της.
Βλέπεις, όπως ήδη είπαμε, φαγώσιμα φυτικά ‘’μαζέματα’’, ρίζες για παράδειγμα ή καρποί, εκτός από διατροφική έχουν και φαρμακευτική αξία αφού τα αμινοξέα, οι πρωτεΐνες, τα λίπη, τα σάκχαρα, τα μέταλλα, τα ιχνοστοιχεία και οι βιταμίνες που τα αποτελούν, σχηματίζουν μέσα στο φυτό πάμπολλες ουσίες που ασκούν την φαρμακευτική δράση τους.
Φλαβονοειδή, ασταξανθίνη, ρεσβερατρόλη, κουρκουμινοειδή, καροτενοειδή είναι μερικά, ελάχιστα μόνο από όσα μου έρχονται στο νου.
Όσοι ασχολούνται έστω και λίγο με τα φυτά και την διατροφική αξία τους το ξέρουν. Είναι επομένως αυτονόητο ότι όλες αυτές οι ουσίες είναι φάρμακα.
Και μένουμε έκπληκτοι κοιτάζοντας διάφορα παραδείγματα όπως του Turmeric ας πούμε, ή της Moringa Oleifera, του Ganoderma lucidum, της Aloe Vera και εκατοντάδων άλλων.
Έκπληκτοι, όταν μαθαίνουμε τα μεγάλα και πάμπολλα οφέλη που μπορούν να προσφέρουν στον οργανισμό μας.
αλλά περί αυτών θα συνεχίσουμε.