Η παχυσαρκία είναι μια μεταβολική διαταραχή που χαρακτηρίζεται από υπερβολική συσσώρευση λίπους στο σώμα η οποία συμβαίνει όταν η πρόσληψη ενέργειας είναι μεγαλύτερη από την δαπάνη, ή με άλλα λόγια όταν τρώμε περισσότερες θερμίδες από όσες καίμε.
Το φαινόμενο παχυσαρκία είναι ολονέν και συχνότερο σε όλο τον κόσμο. Θεωρείται ήδη παγκόσμια επιδημία και η αυξητική της τάση γίνεται όλο και πιο σοβαρή εφόσον γνωρίζουμε ότι λειτουργεί ως ένας ανεξάρτητος παράγοντας κινδύνου για το μεταβολικό σύνδρομο.
Αυτό, εφόσον θα συμβεί, δημιουργεί μείζονα ιατρικά προβλήματα που σχετίζονται με την ανάπτυξη υπέρτασης, διαβήτη τύπου 2, δυσλιπιδαιμίας, άπνοιας ύπνου και αναπνευστικών διαταραχών και τελικά απειλητικής για τη ζωή καρδιαγγειακής νόσου, εγκεφαλικού επεισοδίου και ορισμένους τύπους καρκίνου .
Δυστυχώς, η τελευταία μελέτη, η οποία ανέλυσε δεδομένα από 68,5 εκατομμύρια άτομα μεταξύ των ετών 1980 και 2015, διαπίστωσε ότι ένα σύνολο 107,7 εκατομμυρίων παιδιών και 603,7 εκατομμυρίων ενηλίκων ήταν παχύσαρκοι το 2015.
Σε εθνικό επίπεδο ένα εντυπωσιακό 16,7% του ελληνικού πληθυσμού αποτελείται από παχύσαρκα αγόρια (ηλικίας μεταξύ 5 και 19 ετών) γεγονός που αποδίδεται στο κόστος των τροφίμων και την οικονομική κρίση, που καθιστά την υγιεινή διατροφή πολύ ακριβή για τις φτωχές οικογένειες.
Ο αριθμός των παχύσαρκων παιδιών και εφήβων ηλικίας 5-19 ετών σε όλο τον κόσμο έχει αυξηθεί δέκα φορές τις τελευταίες τέσσερις δεκαετίες.
Οι επιστήμονες στο Imperial College του Λονδίνου και η ΠΟΥ που διεξήγαγαν τη μελέτη ανέφεραν ότι αν συνεχιστούν οι τρέχουσες τάσεις, περισσότερα παιδιά και έφηβοι θα είναι παχύσαρκοι με μέτρια ή σοβαρά υποβαθμισμένη υγεία μέχρι το 2022.
Τη μελέτη, που δημοσιεύθηκε στο ιατρικό περιοδικό The Lancet, αναλύθηκαν μετρήσεις βάρους και ύψους από σχεδόν 130 εκατομμύρια άτομα, καθιστώντας την την μεγαλύτερη σε αριθμό συμμετεχόντων επιδημιολογική – δημογραφική έρευνα.
Ως γνωστόν, ο δείκτης μάζας σώματος (ΔΜΣ) είναι το πιο συχνά χρησιμοποιούμενο κριτήριο για την αξιολόγηση του βαθμού παχυσαρκίας.
Όμως το 2016, η AACE (Αμερικανική Ένωση Κλινικών Ενδοκρινολόγων), εξέδωσε νέα διαγνωστικά κριτήρια που βασίζονται μεν στον ΔΜΣ αλλά λαμβάνουν υπόψη και τις επιπλοκές που σχετίζονται με την παχυσαρκία
Ο νέος ορισμός της παχυσαρκίας από τον AACE (Αμερικανική Ένωση Κλινικών Ενδοκρινολόγων):
Υπερβολικό βάρος ≥25-29.9 Δεν υπάρχουν επιπλοκές
Στάδιο παχυσαρκίας 0 ≥30 Δεν υπάρχουν επιπλοκές
Στάδιο παχυσαρκίας 1 ≥25 Μία ή περισσότερες ήπιες έως μέτριες επιπλοκές
Στάδιο παχυσαρκίας 2 ≥25 Μία ή περισσότερες σοβαρές επιπλοκές
Με τα παραπάνω στατιστικά δεδομένα που καταδεικνύουν σαφέστατα ότι ο αριθμός των παχύσαρκων ασθενών αυξάνεται παγκοσμίως, κρίνεται απαραίτητη η μείωση του βάρους του σώματος, πρωτίστως μέσω αλλαγής του τρόπου ζωής. Όμως μερικές φορές είναι απαραίτητη η παρέμβαση με φάρμακα.
Τα φάρμακα μπορούν να καταταγούν σε πέντε κατηγορίες: α) εκείνα με δράση στο ΚΝΣ που είναι κατασταλτικά της όρεξης, β) εκείνα που αναστέλλουν την πέψη και την απορρόφηση γ) εκείνα που λειτουργούν προωθώντας τον μεταβολισμό, δ) εκείνα που δρουν στην γονιδιακή παχυσαρκία και ε) διάφορα άλλα φάρμακα
Ωστόσο, τα φάρμακα απώλειας βάρους που διατίθενται στην συμβατική ιατρική προκαλούν πολλές και συχνές ανεπιθύμητες αντιδράσεις, επιδρώντας συνήθως στους μονοαμινικούς νευροδιαβιβαστές και οδηγώντας σε κατάχρηση ή ενίοτε και εξάρτηση από αυτά.
Για παράδειγμα, η σιμπουτραμίνη έχει αναφερθεί ότι προκαλεί συχνά ανεπιθύμητες ενέργειες, όπως ξηροστομία, αϋπνία, ανορεξία, δυσκοιλιότητα, ενώ ενοχοποιήθηκε για σχηματισμό θρόμβων και νευρολογικά συμπτώματα .
Η χειρουργική επέμβαση: χρησιμοποιείται συνήθως σε παθολογικά παχύσαρκους ασθενείς (BMI ≥ 40 kg / m2) ή σε ασθενείς με συνύπαρξη επιπλοκών, όπως η υπέρταση, ο διαβήτης και η αποφρακτική άπνοια ύπνου.
Οι χειρουργικές επιπλοκές περιλαμβάνουν λοίμωξη, μετεγχειρητικό αναστομωτικό συρίγγιο, εν τω βάθει φλεβική θρόμβωση και μακροχρόνιες επιπλοκές όπως η αναιμία και η κακή θρέψη (υποσιτισμός).
Είναι φανερό μετά από όλα αυτά, ότι δεδομένων των κινδύνων της παχυσαρκίας και των αδυναμιών μιας απόλυτα ικανοποιητικής παρέμβασης της δυτικής ιατρικής, οι εναλλακτικές θεραπείες πρέπει να διερευνηθούν περαιτέρω.
Επομένως ο πιθανός ρόλος των φυτικών φαρμάκων στη θεραπεία της παχυσαρκίας χρειάζεται να αξιολογηθεί, εφόσον μάλιστα προκαταρκτικές μελέτες δείχνουν ότι αρκετές ουσίες από το φαρμακείο της φύσης, μοιάζουν να υπόσχονται πολλά οφέλη.
για το θέμα αυτό θα επανέλθουμε σύντομα με επιστημονικά τεκμηριωμένα στοιχεία
ΑπάντησηΑκύρωση απάντησης