Ο ασθενής φροντίζει να μένει μακριά
Η τήρηση αποστάσεων μεταξύ των πολιτών, στην εποχή της πανδημίας, είναι χωρίς αμφιβολία ένα ισχυρό μέτρο προστασίας της κοινότητας, που περιορίζει τις δυνατότητες επέκτασης του ιού και εμποδίζει από το να προκύψουν εκατόμβες θυμάτων.
Σε αντίθεση με την ανάπτυξη εμβολίων ή την ανακάλυψη νέων φαρμάκων που για να υπάρξουν απαιτούν χρόνο, η κοινωνική αποστασιοποίηση, εφόσον επιτυχώς εφαρμοστεί, περιορίζει από την πρώτη στιγμή την απειλή και σώζει ζωές.
Είναι εύλογο υποθέτω για τον κάθε αναγνώστη, να θεωρήσει αυτό το ιδιότυπο apartheid, προϊόν της επιστημονικής σκέψης των λοιμωξιολόγων. Εντούτοις, όπως ήδη γνωρίζουμε, η προληπτική αυτή πρακτική, εφαρμόζεται παλαιόθεν, από διάφορα είδη ζώων.
Στο σχετικό κατάλογο, σήμερα βρίσκονται τα μυρμήγκια, ένα είδος μαϊμούδων, νυχτερίδες και …αστακοί, ενώ είναι βέβαιο ότι η λίστα θα επεκταθεί στην πρόοδο των ερευνών μεταξύ και άλλων μελών του ζωικού βασιλείου.
Αν και η κεντρική ιδέα είναι ίδια (τήρηση αποστάσεων, μείωση πιθανότητας μολύνσεων), οι επιμέρους συμπεριφορές διαφέρουν.
Στα μυρμήγκια για παράδειγμα ο πάσχων φροντίζει να παραμείμει μακριά, ενώ υπάρχει φροντίδα των υγειών προς τους ασθενείς, με παράλληλη αυστηρή προφύλαξη της βασίλισσας. Οι μαϊμούδες φροντίζουν τους συγγενείς τους.
Οι διαφορές αυτές εύκολα μας φέρνουν στο νου και τα διάφορα υγειονομικά συστήματα χωρών του πλανήτη, που όπως διαπιστώνουμε δεν έχουν ομόθυμες αντιλήψεις και ενιαία συμπεριφορά.
Ποιος όμως υπαγορεύει αυτούς τους κανόνες;
Αν ερωτηθούν οι Βιολόγοι και δη οι Δαρβινιστές, θα απαντήσουν πως πίσω από μια τέτοιου τύπου αντίδραση, βρίσκεται η ανάγκη διαιώνισης του είδους.
Φυσικά, μια τέτοια ερμηνεία δεν επαρκεί για να εξηγήσει τον αλτρουισμό, συχνά μέχρις αυτοθυσίας, που επιδεικνύουν οι άνθρωποι.
Τα πολλαπλά αποδεικτικά παραδείγματα, εντελώς πρόσφατα ή στην ιστορία της ανθρωπότητας, δεν είναι μόνο χαρακτηριστικά, αλλά υπαγορεύουν την ανάγκη μιας διαφορετικής αιτιολόγησης.
Δεν αρνούμαι πως, η συνιστώσα των συμπεριφορών μας, όπως εκφράζεται με ΄΄μικρότερα΄΄ ή πελώρια και φρικαλέα εγκλήματα που διαπράξαμε και συνεχίζουμε να διαπράττουμε, μας ωθεί να υιοθετήσουμε την παραδοχή της αθλιότητας του είδους μας.
ΟΜΩΣ
Μεμονωμένες ή καθολικές συμπεριφορές που όλο και πιο συχνά διαλύουν τα σκοτάδια του (εικαζόμενου) δαρβινικού παρελθόντος μας, υποδηλώνουν την εν δυνάμει λαμπρή προοπτική του γένους Homo, που νομιμοποιεί την παρουσία μας στον πλανήτη και δικαιώνει την συμμετοχή μας στο φαινόμενο που ονομάζεται ΖΩΗ
Πρόπολη εναντίον ιώσεων. Μπορεί να είναι ωφέλιμη;
Covid – 19. Μπορώ να κάνω κάτι μόνος μου;
Ιοί, μικρόβια, μύκητες. Όταν το ψωμί μπορεί να γίνει φάρμακο