Ωοθήκες, είναι τα δυο γυναικεία όργανα που παράγουν τα ωά και τις ορμόνες προγεστερόνη και οιστρογόνα.
Ο καρκίνος τους είναι ο δεύτερος σε συχνότητα γυναικολογικός καρκίνος και η μέση στατιστική ηλικία εμφάνισης του είναι τα 63 χρόνια .
Η συνολική πιθανότητα να εμφανιστεί στη διάρκεια της ζωής μιας γυναίκας (που δεν παρουσιάζει γενετική προδιάθεση) έχει εκτιμηθεί περίπου στο 1,3 %.
Τα τελευταία χρόνια οι θεραπείες που διαθέτουμε έχουν γίνει πιο αποτελεσματικές αλλά η έγκαιρη διάγνωση όπως είναι αυτονόητο, θα έχει πολύ σημαντικό όφελος.
Τα συμπτώματα του καρκίνου των ωοθηκών
Στα αρχικά στάδια σπανίως μια γυναίκα θα παραπονεθεί για ενοχλήματα. Συν τω χρόνο κάποια συμπτώματα θα εμφανιστούν. Αυτά μπορεί να είναι
Φούσκωμα ή αίσθημα πίεσης στην κοιλιά, πόνος, συχνότερη τάση για ούρηση και αίσθημα ταχείας πληρώσεως του στομάχου στην πορεία ενός γεύματος .
Φυσικά τέτοιου είδους συμπτώματα είναι συχνά και μπορούν να εμφανιστούν και σε άλλες περιπτώσεις χωρίς να σημαίνουν κακοήθεια. Ως εκ τούτου μια γυναίκα πρέπει να προβληματιστεί αν τα ενοχλήματα επιμείνουν πέρα από 3-4 εβδομάδες.
Το ρίσκο
Το οικογενειακό ιστορικό έχει σημασία. Μιας γυναίκας της οποίας συγγενής πρώτου βαθμού είχε καρκίνο των ωοθηκών, του μαστού ή του παχέος εντέρου έχει περισσότερες πιθανότητες.
Έχει διαπιστωθεί ότι οι κληρονομικές γενετικές αλλαγές συναντώνται στο 10% των καρκίνων των ωοθηκών.
Στις κληρονομικές αλλαγές περιλαμβάνονται και οι μεταλλάξεις γονιδίων BRCA1 και BRCA2, οι οποίες συνδέονται με καρκίνο του μαστού.
Ένας πολύ ισχυρός παράγων κινδύνου είναι η ηλικία, ειδικότερα εάν μετά την εμμηνόπαυση γίνει ορμονική θεραπεία με οιστρογόνα για αρκετά (5-10) χρόνια.
Ο συνδυασμός οιστρογόνων και προγεστερόνης είναι πιθανό να αποτρέπει τον κίνδυνο, κάτι όμως που δεν θεωρείται απόλυτα βέβαιο.
Επιπλέον, η παχυσαρκία αυξάνει το ρίσκο. Οι παχύσαρκες γυναίκες έχουν μεγαλύτερο κίνδυνο και εμφάνισης καρκίνου και θανάτου, σε σχέση με γυναίκες φυσιολογικού βάρους.
Η διάγνωση
Δυστυχώς σήμερα δεν υπάρχει εύκολος και αποτελεσματικός τρόπος ελέγχου και τα περιστατικά διαφεύγουν της έγκαιρης διάγνωσης, ειδικότερα αν δεν υπάρχουν σοβαρά συμπτώματα.
Σε περίπτωση που η γυναίκα έχει συμπτώματα όπως αναφέρθηκαν παραπάνω, μια ιατρική υποψία πέρα από την φυσική εξέταση, θα χρειαστεί υπερηχογράφημα , ενδεχομένως δε εξέταση αίματος του καρκινικού δείκτη CA-125 .
Ας γίνει πάντως σαφές στο σημείο αυτό ότι το υπερηχογράφημα ή και η αξονική τομογραφία που ενδεχόμενα θα δείξουν μάζα, δεν υποδηλώνουν υποχρεωτικά πως η εικόνα είναι καρκίνος αφού και άλλες βλάβες μπορεί να εικονίζονται ανάλογα. Σε περιπτώσεις ανάλογες το χειρουργείο και η βιοψία θα δώσουν τη λύση .
Σταδιοποίηση του καρκίνου των ωοθηκών
Αφορά το βαθμό εξάπλωσης του καρκίνου. Διακρίνουμε :
Στάδιο Ι: Περιορίζεται σε μία ή ενίοτε και στις δύο ωοθήκες
Στάδιο II: εξάπλωση στη μήτρα ή και σε άλλα κοντινά όργανα
Στάδιο III: Εξάπλωση στους λεμφαδένες ή στο περιτόναιο.
Στάδιο IV: Μετάσταση σε απομακρυσμένα όργανα, όπως οι πνεύμονες ή το ήπαρ και αλλού.
Μια ευτυχής πιθανότητα
Η συντριπτική πλειοψηφία περιστατικών καρκίνου προκύπτει από τα επιθηλιακά κύτταρα των ωοθηκών. Εντούτοις όχι πάντα. Μερικοί επιθηλιακοί όγκοι δεν είναι σαφώς καρκινικοί αλλά θεωρούνται καρκίνος ‘’εν δυνάμει’’ . Μεγαλώνουν πιο αργά και είναι λιγότερο επικίνδυνοι .
Ποσοστά επιβίωσης
Θα εξαρτηθούν από το στάδιο στο οποίο βρέθηκε ο καρκίνος όταν έγινε η διάγνωση. Ως εκ τούτου η επιβίωση στην πενταετία θα κυμανθεί από το 19 έως το 93% αναλόγως. Εάν πρόκειται για τους προαναφερθέντες ‘’εν δυνάμει’’ όγκους τα πράγματα θα εξελιχθούν καλλίτερα. Μετά από τα πέντε χρόνια 89 έως 97% θα εξακολουθούν να ζουν.
Χειρουργική θεραπεία και χημειοθεραπείες
Ο στόχος του χειρουργείου είναι να αφαιρεθεί όσο το δυνατόν περισσότερο η κακοήθεια. Ίσως αφορά μόνο την ωοθήκη, ίσως και κάποιο κοντινό ιστό, αλλά σε πιο προχωρημένα στάδια, μπορεί να είναι απαραίτητο να αφαιρεθούν και οι δύο ωοθήκες, μαζί με τη μήτρα και τους γύρω ιστούς.
Μετά από μια χειρουργική επέμβαση σχεδόν πάντα ακολουθεί χημειοθεραπεία
για όλα τα στάδια του καρκίνου. Αυτό διότι τα χημειοθεραπευτικά φάρμακα θα επιδιώξουν να σκοτώσουν κύτταρα καρκινικά που ίσως διέφυγαν και υπάρχουν ακόμα στον οργανισμό.
Οι τρόποι χορήγησης των κατάλληλων φαρμάκων είναι διάφοροι. Μπορεί να δοθούν από το στόμα, ενδοφλέβια ή και απευθείας στην κοιλιά (ενδοπεριτοναϊκή χημειοθεραπεία).
Οι γυναίκες με όγκους χαμηλής κακοήθειας συνήθως δεν χρειάζονται χημειοθεραπεία. Φυσικά παρακολουθούνται και εάν αυξάνουν σε μέγεθος δίδονται χημειοθεραπευτικά.
Τι είναι οι στοχευμένες θεραπείες;
Πρόκειται για φάρμακα που επιδιώκουν να σκοτώσουν τα κακοήθη κύτταρα με διάφορους άλλους τρόπους. Αν για παράδειγμα διακοπεί η παραγωγή τροφοφόρων αγγείων (αγγειογένεση) που τα χρειάζεται ο αναπτυσσόμενος όγκος, τότε έχουμε διακοπή της ανάπτυξης, ρίκνωση του όγκου και θάνατο από έλλειψη διατροφικών στοιχείων. Κάτι δηλαδή ανάλογο με το θάνατο ενός οργανισμού από πείνα.
ΑπάντησηΑκύρωση απάντησης