Συνέβη στ’ αλήθεια

Ένα 24ωρο ‘’μεγάλης’’ εφημερίας στο Λαϊκό Νοσοκομείο, σήμαινε τα χρόνια εκείνα τα δικά μου τουλάχιστον, κοσμοσυρροή.

Βλέπεις οι πανεπιστημιακές κλινικές λειτουργούσαν σαν μαγνήτης στον κόσμο, ενώ το ρυθμιστικό κέντρο (παλαιό σύστημα κατανομής ασθενών μέσω κεντρικής επιλογής), έστελνε χωρίς να αναρωτηθεί αν υπήρχε δυνατότητα.

Υπήρχαν φορές όπου μια κλινική, έμοιαζε σαν να ήταν .. βομβαρδισμένη και εκείνο το πρωί η εφημερία που τελείωσε την άφησε ακριβώς έτσι.

Ήταν βέβαια αρκετά συνηθισμένο κάθε θάλαμος να μην έχει μόνο τα οκτώ κρεβάτια, αφού οι αδελφές προσέθεταν δυο ακόμα στη μέση για να βολέψουν την κατάσταση. Η ημέρα όμως για την οποία σας μιλάω είχε ξεπεράσει κάθε προηγούμενο.

Όταν οι θάλαμοι δεν χωρούσαν άλλο, αναπτύσσονταν extra κρεβάτια στους διαδρόμους. Το ένα δίπλα στο άλλο.

Σκεφτείτε τώρα γιατρούς, νοσηλευτές και νοσηλεύτριες και, καμιά σαρανταριά τελειόφοιτους που έκαναν άσκηση. Προσθέστε και τους συγγενείς που παρά την απαγόρευση, έβρισκαν τρόπο να τρυπώσουν για να σταθούν κοντά στον άνθρωπο τους.

Δύσκολοι καιροί. Και δεν ξέρω αν τα πράγματα σήμερα έχουν αλλάξει. Τέλος πάντων. Ας γυρίσουμε στο θέμα μας. …

Όταν τα μάτια αληθινά μιλούνΔιαβάστε Περισσότερα »

Η νεαρά νοσοκόμος, μπήκε πρωί – πρωί στο γραφείο των εξωτερικών παθολογικών ιατρείων και με πλησίασε.

Γιατρέ μου, θέλω μια χάρη. Εσύ είσαι υπεύθυνος σήμερα έτσι δεν είναι;

Δεν ήταν ανάγκη να ρωτήσει, ήταν σίγουρο πως είχε φροντίσει να μάθει από πριν, χρειαζόταν όμως μια προεισαγωγή. Να μου το φέρει με το μαλακό.

 Ήξερε πως αυτό που ήθελε δεν ήταν απλά δύσκολο. Έφθανε να γίνει σχεδόν αδύνατο.

Για να βάλεις άρρωστο στην πανεπιστημιακή κλινική, έπρεπε αληθινά να το έχει ανάγκη. Βλέπεις, κάθε μέρα το ίδιο πρόβλημα είχαμε. Συρροή ασθενών και λίγα τα διαθέσιμα κρεβάτια.

 Έτσι το ‘’ξεσκαρτάρισμα’’ ήταν αυστηρό και χρειαζόταν εμπειρία και προσοχή. Προτεραιότητα είχε το επείγον, το σοβαρό, αυτό που ήθελε άμεση φροντίδα.

Αδελφή, απάντησα. Άσε τις μαλαγανιές και μπες γρήγορα στο ψητό. …

ταξίδι ηθελημένο στον άλλο κόσμοΔιαβάστε Περισσότερα »

Ο μπάρμπα Σωτήρης τα είχε τα χρόνια του.

Μαζί τους και όσα σέρνουν πίσω τους τα γερατειά.

Σαν να μην του έφταναν όμως όλα τα άλλα,  κάνα χρόνο τώρα και περισσότερο, η ζωή του έγινε κόλαση.

Και μέρα με την ημέρα όλο και χειρότερα.

Μήνες είχε ο γέροντας να κοιμηθεί. Να ξεκουραστεί λιγάκι.

Με κόπο έπαιρνε τα πόδια του.

Μια τρομερή φαγούρα τον βασάνιζε σε όλο του το κορμί, που τη νύχτα χειροτέρευε.

Στην οικογένεια το έλεγε,  αλλά τα παιδιά δεν του έδιναν και μεγάλη σημασία.

Γεράματα είναι πατέρα. Τα έχουν αυτά τα γεράματα. Τι να σου κάνουμε εμείς.

Είδε και απόειδε ο μπάρμπα Σωτήρης. Κατάλαβε ότι η ιστορία αυτή θα τον σκότωνε γιατί δεν άντεχε άλλο.

Έτσι μια μέρα, αποφάσισε να ζητήσει βοήθεια. Μάζεψε όλο το κουράγιο του και ξεκίνησε σιγά – σιγά για το αγροτικό ιατρείο.

Είχε ακούσει ότι αυτός ο νέος που ήρθε, …

Η ψώρα και η ανημποριάΔιαβάστε Περισσότερα »