Λέγεται, ή καλλίτερα λεγόταν πιο παλιά και υστερική ανορεξία.
Μέχρι τα μέσα του 20ού αιώνα η έννοια της νευρικής ανορεξίας ήταν σχεδόν άγνωστη.
Το 1873 ο William Gull στη Μ. Βρετανία την ονομάζει
”ανορεξία νερβόζα”
και ο όρος παραμένει μέχρι σήμερα.
Πρόκειται για ψυχογενή κατάσταση, μια αυτο-επιβαλλόμενη ασιτία στην οποία ο ασθενής περιορίζει την πρόσληψη τροφής, φοβούμενος την αύξηση του βάρους.
Στην ψυχαναγκαστική αυτή (και εκτός λογικής) κατάσταση που μπορεί να εκδηλωθεί σε όλες της ηλικίες αλλά είναι συχνότερη μεταξύ 13 και 20 ετών, υπερτερούν συντριπτικά οι γυναίκες (10 κορίτσια 1 αγόρι).
Παρά το όνομα της που υποδηλώνει ότι υπάρχει ανορεξία, τα πράγματα δεν είναι έτσι. Η ανορεξία μπορεί να είναι πραγματική, πολύ αργότερα από την έναρξη της νόσου. Το πρόβλημα εντοπίζεται στον παθολογικό και εξωπραγματικό φόβο για το πάχος και τα πλεονάζοντα κιλά, τα οποία στην ουσία είναι μόνο στο νου της (του) ασθενούς.
Κλινική εικόνα
· Απώλεια βάρους (πάνω από 10% του αρχικού)
· Έντονη επιθυμία ισχνότητας.
· Λαθεμένη και Στρεβλή αντίληψη περί του βάρους και της εικόνας του σώματος
· Αμηνόρροια (απουσία 3 τουλάχιστον ρύσεων)
Άλλα συμπτώματα που συμπληρώνουν την εικόνα
στην πορεία της νόσου είναι:
Καταθλιπτική διάθεση,
απόσυρση και εσωτερίκευση,
αϋπνία και ευερεθιστότητα,
μείωση της σεξουαλικής επιθυμίας,
σωματικά συμπτώματα όπως κοιλιακοί πόνοι, δυσκοιλιότητα,
μειωμένη αντοχή στο κρύο.
Η (ο) ασθενής αρνείται να διατηρήσει το κανονικό βάρος σύμφωνα με την ηλικία και το ύψος και επίσης δεν θέλει να κατανοήσει τους κινδύνους που προέρχονται από την τακτική που ακολουθεί.
Τα αίτια
Τα αίτια της νευρογενούς ανορεξίας δεν είναι ξεκάθαρα και αποτελούν πρόβλημα ακόμα και για τους ψυχιάτρους. Ίσως μερικές φορές, κάποιοι παράγοντες να έπαιξαν ένα ρόλο (συνεχείς ολιγοθερμιδικές δίαιτες, άστατες διατροφικές συνήθειες στην οικογένεια, υπερπροστατευτικοί ή πολύ αυστηροί γονείς), αλλά όλα αυτά δεν είναι πάντοτε παρόντα.
Ο κυριότερος παράγων που οδηγεί την (τον) ασθενή στη νόσο θεωρείται η εσωτερική σύγκρουση (ανάμεσα στην εξάρτηση και την ανάγκη για αυτονομία) που οδηγεί στην απόρριψη του φαγητού το οποίο θεωρείται πως είναι ‘’εξάρτηση’’.
Στην ψυχαναλυτική σκέψη πιθανολογούνται ακόμα διάφοροι μηχανισμοί αλλά στην ουσία κάθε περίπτωση είναι ιδιαίτερη και δύσκολα προσεγγίζεται.
Συναντάμε περιπτώσεις που παρουσιάζουν πλήρη ανάρρωση μετά από ένα και μόνο επεισόδιο. Άλλες περιπτώσεις παρουσιάζουν διακυμάνσεις κερδίζοντας και χάνοντας βάρος για χρόνια. Πολλές περιπτώσεις θα χρειασθεί να νοσηλευτούν και δυστυχώς ένα 10% εξ αυτών θα χάσει τη ζωή του.
Στις πιο πολλές περιπτώσεις θα χρειασθεί ψυχοθεραπεία και ίσως αντικαταθλιπτικά φάρμακα για μεγάλα χρονικά διαστήματα.
ΑπάντησηΑκύρωση απάντησης